Ο κοκκινολαίμης του Χριστού

Αντί για άλλη χριστουγεννιάτικη ιστορία, μεταφέρω ένα απόσπασμα από την "εκμυστήρευση" με τίτλο "Κοράλλι που πετάει" της φίλης Νατάσας Κεσμέτη:
*

[...] Αυτό έφερε τον πορτοκαλί πουπουλένιο μανδύα μπροστά στο πρόσωπό της κι άρχισε να κάνει κύκλους γύρω του φανερώνοντας όλες τις αποχρώσεις των κοραλλιών που το στόλιζαν. Ένα τόσο δα πουλάκι! Ίσως ένα ξεχωριστό είδος κοκκινολαίμη.

Δεν έδειξε ξαφνιασμένη. Μπορεί να το αναγνώρισε σαν μέρος της ρέμβης της ή σαν ένα ολόφωτο στοχασμό, έναν ζ ω ν τ α ν ό στοχασμό που πετούσε ολόγυρά της. Αλλά το κοραλλένιο πλάσμα δεν αρκέστηκε στο να την τριγυρίζει. Πλησίαζε όλο και πιό πολύ το πρόσωπό της. Της άγγιξε τα χείλη και αυτή δεν τραβήχτηκε καθόλου στο άγγιγμα του ράμφους του. Είχε κάποιο ψιχουλάκι στα χείλη της; Μπορούσε να ταΐζει τα πετεινά του ουρανού;

Η Ελένη Λαδιά και ο ρουμπινένιος κοκκινολαίμης έφερναν ένα μήνυμα. Αλλά για ποιον; Ίσως για μένα. Θα μάθω κάποτε το περιεχόμενό του; Θέλω πολύ. Δεν πρόλαβα να εκφράσω αυτή την ισχυρή επιθυμία και ξαφνικά ήρθε ένας φίλος. Πόσο έμοιαζε με παραμύθι! Όμως δεν ήταν. Απλά ο φίλος γνώριζε πολλά για τον Μεσαίωνα: 

"Τότε" μου είπε "έβλεπαν στον κοκκινολαίμη το Παιδίον, το Παιδί-Χριστός! Κι ακόμα έβλεπαν το Θείο Πάθος Του και είχανε μια σχετική ιστορία.

Λέγανε πως ο κοκκινολαίμης πέταξε ψηλά στο κεφάλι του Κυρίου και προσπαθούσε με το μικρό του ράμφος να βγάλει ένα ένα τα αγκάθια απ' το στεφάνι Του. Αλλά τ' αγκάθια ήτανε μεγάλα κι ο κοκκινολαίμης δεν ήταν παρά ένα μικρό πουλάκι. Τ' αγκάθια του τρυπήσανε το στήθος κι από τότε φοράει, ωσάν παράσημα της αγάπης και του πόνου του για τον Κύριο, το ρουμπινένιο περιλαίμιό του! 

Θυσία και ανανέωση της ύπαρξης, άνοιξη μες στο καταχείμωνο, υπηρεσία, προσφορά, είναι μόνο κάποιοι απ' τους συμβολισμούς.", είπε ο πολύμαθος φίλος μου.

Η καρδιά μου πόνεσε και χάρηκε [...]

(Από το natashazacharopoulou.blogspot.com, 20.12.10)

*

Ακούστε κι αυτό το χριστουγεννιάτικο τάλαντο από το Άγιο Όρος!