26 Ιουλίου 2012

ΝΕΑ ΕΥΘΥΝΗ, νέο τεύχος!


Χορταστικό το καλοκαιρινό τεύχος της Νέας Ευθύνης, ανοίγει με μια ανέκδοτη επιστολή του Τάκη Παπατσώνη στον ποιητή Κυριάκο Χαραλαμπίδη,την οποία σχολιάζει ο ποιητής παραθέτοντας και τα αναφερόμενα σε αυτήν ποιήματα,κάποια από τα οποία παρέμεναν έως σήμερα αδημοσίευτα. Ακολουθεί ένα ανέκδοτο ποίημα του ίδιου του Παπατσώνη («Τempore adventus: Η έρημος Κάδης»), από το μακρινό 1921 και μια ποιητική ενότητα του Κώστα Γ. Παπαγεωργίου («Με μέθοδο άνευ ουρανού»).  
Η Σταυρούλα Γ. Τσούπρου προλογίζει τη συζήτηση για τη σύγχρονη ελληνική πεζογραφία, στην οποία συμμετείχαν οι συγγραφείς Ζέτα Κουντούρη, Τηλέμαχος Κώτσιας, Ανδρέας Μήτσου και Κώστας Χατζηαντωνίου. Πρόκειται για τις ολιγόλεπτες αρχικές τοποθετήσεις των συγγραφέων, οι οποίοι συμμετείχαν στη δημόσια συζήτηση που διοργάνωσε η Νέα Ευθύνη στην «Εστία» Νέας Σμύρνηςστις 29 Φεβρουαρίου 2012.
Ακολουθούν ποιήματα του Γιώργου Κεντρωτή («Τρία τάνγκο»), ένα διήγημα της Σάντρα Σισνέρος («Έντεκα», μτφρ. Ούρσουλα Φωσκόλου), το εμβληματικό διήγημα του Σάκι «Σρέντνι Βάσταρ» (μτφρ. Γιάννης Παλαβός), ποιήματα του Στάθη Κουτσούνη και της Βικτωρίας Παπαδάτου, ένα δοκίμιο του Λίνου Γ. Μπενάκη για την «επιρροή της φιλοσοφικής γλώσσας στη διαμόρφωση της γλώσσας της επιστήμης», ποιήματα των Γιώργου Πετούση και της Μαρίας Περατικού Κοκαράκη, ένα «Ερωτικό γράμμα» του Ντίνο Μπουτζάτι (μτφρ. Μαρία Φραγκούλη), ποίημα του Πιερ Ζαν Ζουβ («Η μελαγχολία μιας όμορφης μέρας», μτφρ. Δημήτρης Π. Μανώλος), ένα σπονδυλωτό διήγημα του Παναγιώτη Αρ. Υφαντή για τον Άγιο Φραγκίσκο της Ασίζης, ποιήματα του Χουάν Βιθέντε Πικέρας (μτφρ. Βιρχίνια Λόπεθ Ρέθιο) και το σημαντικό θεωρητικό δοκίμιο της Σούζαν Μπάσνετ «Πότε μια μετάφραση δε συνιστά μετάφραση» (μτφτ. Δημήτρης Φίλιας)


Στις μόνιμες στήλες των «Προσανατολισμών», ο Μαριάνος Δ.Καράσης γράφει για τη δυτική χριστιανική αντίληψη περί δικαιοσύνης και τον Λούθηρο, ο Διονύσης Κ. Μαγκλιβέρας αναφέρεται στον «δικό του Απόστολο Παύλο», ο Αντώνης Μακρυδημήτρης προσεγγίζει το κεντρικό ερώτημα της εποχής «Ποια είναι η καλύτερη μορφή διακυβέρνησης», ενώ ο Αντώνης Η. Σακελλαρίου ασχολείται με το διαχρονικό πρόβλημα του λαϊκισμού. Γλωσσικά σχόλια γράφει αυτή τη φορά ο Χρίστος Ι. Κολιός, κριτική βιβλίου οι Ηλίας Κεφάλας, Γιώργος Ρόρρης, Χρυσούλα Παπακυριάκου, Γιάννης Παπακώστας, Νίκη Καλτσόγια-Τουρναβίτη, Βασιλική Τσακίρη.Κριτική τέχνης ασκεί ο Νίκος Αλ. Μηλιώνης, κριτική θεάτρου η Έλενα Σταγκουράκη, με τον κινηματογράφο ασχολείται ο Αχιλλέας Ντελλής. Ακολουθούν κείμενα των Γιώργου Βαρθαλίτη, Ανθούλας Δανιήλ, Ν.Δ. Τριανταφυλλόπουλου, Θάνου Κωτσόπουλου, Π. Κ. Αλεξόπουλου, Κώστα Βραχνού, Νατάσας Κεσμέτη. Ο Νίκος Ορφανίδης θυμάται τον Κύπριο φιλόσοφο και ποιητή Κώστα Π. Μιχαηλίδη και ο Ιωάννης Κ. Τσέγκος τον Ρένο Αποστολίδη. Ο ποιητής Χουάν Βιθέντε Πικέρας απαντάει σε ερωτήσεις του Κώστα Βραχνού, ενώ ο Κωνσταντίνος Λερούνης γράφει για τον Ντήτριχ Φίσερ-Ντίσκαου.
Τα σχέδια που κοσμούν το τεύχος είναι του Κώστα Σιαφάκα.

2 Ιουλίου 2012

Ποιοι έχουν συμφέρον να γίνει Γλώσσα η Κυπριακή;

"ΤΗ ΓΛΩΣΣΑ ΜΟΥ ΕΔΩΣΑΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ"

Προδημοσίευση από τη "ΝΕΑ ΕΥΘΥΝΗ"
Στο συνέδριο με θέμα «Τη γλώσσα μού έδωσαν ελληνική», που διοργάνωσε στη Λευκωσία προ καιρού ο Όμιλος Πνευματικής Ανανεώσεως του νησιού, αναφέρεται με άρθρο του στη στήλη «Εύγλωττα» του περιοδικού «ΝΕΑ ΕΥΘΥΝΗ», τχ. 12, ο αντιπρόεδρος του Ομίλου
κ. Χρίστος Ι. Κολιός.


Τα προβλήματα που υπαγόρευσαν την αναγκαιότητα του συνεδρίου «υπήρξαν συνέπεια: α) της σχετικής αποδυνάμωσης και υποβάθμισης της Κοινής Ελληνικής στα σχολεία μας αλλά και στην καθημερινότητά μας και β) μιας υπόγειας ή και φανερής προσπάθειας που καταβάλλεται από κάποια κέντρα ή άτομα για αναβάθμιση και αναγωγή της κυπριακής διαλέκτου σε γλώσσα».

Στην προσφώνησή της η πρόεδρος του Ομίλου, καθηγήτρια στο Παν)μιο της  Κύπρου  κ. Μαίρη Κουτσελίνη, υπογράμμισε:

«Έχουμε την τύχη να μιλούμε ελληνικά και να σκεφτόμαστε μέσα από τον πλούτο τους, είτε διαβάζοντας αρχαία ελληνικά, είτε διδάσκοντας και γράφοντας την κοινή νεοελληνική ή ακόμα εκφραζόμενοι και τραγουδώντας στην κυπριακή διάλεκτο στην καθημερινή μας επικοινωνία ή ακόμη και με τις δυο, την κοινή νεοελληνική και την κυπριακή διάλεκτο. Δεν χαρίζουμε σε κανέναν καμιά ούτε και χρειάζεται να αυτοαναιρούμαστε!»

Μεταξύ άλλων ομιλητών, εξάλλου, ο  Παναγιώτης Περσιάνης, αφού ανέπτυξε τις δύο πρώτες συνέπειες, επισήμανε: «Η τρίτη συνέπεια ήταν η βαθιά αλλαγή στην κοινωνική και πολιτική στάση και συμπεριφορά των Ελληνοκυπρίων. Η εθνική περηφάνια που ξαφνικά ένιωσαν από τη συνειδητοποίηση του γεγονότος ότι ως απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων είχαν το προνόμιο να έχουν μητρική γλώσσα μια γλώσσα της οποίας τη μεγάλη αξία εξήραν δημόσια οι Άγγλοι ύπατοι αρμοστές της Κύπρου (και τη διδασκόταν στα σχολεία όλης της πολιτισμένης Ευρώπης η ελίτ της Ευρωπαϊκής κοινωνίας), γέννησε στην ψυχή τους μια ισχυρή αυτοπεποίθηση και έναν εθνικό ενθουσιασμό, που εκδηλώθηκε ως ζήλος όχι μόνο για εκπαίδευση αλλά και για επιχειρηματική δράση και για πρόοδο». Η τέταρτη, τέλος, συνέπεια είναι «η μεγάλη επίδραση στην πολιτιστική και πολιτική ιστορία του νησιού… Όλα αυτά δείχνουν πως η εθνική και πολιτική ιστορία του νεότερου κυπριακού ελληνισμού είναι ταυτισμένη σε μεγάλο βαθμό με την ιστορία της ελληνικής γλώσσας στην Κύπρο».

Και ο εισηγητής, αφού υποβάλλει μερικά κρίσιμα ερωτήματα για να αφυπνίσει, συνειδήσεις καταλήγει με τις πιο κάτω καίριες διαπιστώσεις: «Ιδιαίτερα για μας τους Ελληνοκύπριους το εθνικό διακύβευμα είναι πολύ μεγάλο.  Η επιβίωση της ελληνικής γλώσσας στο απομακρυσμένο αυτό νησί για τρεις χιλιάδες χρόνια τώρα ήταν ο ομφάλιος λώρος που κράτησε τον ελληνισμό της Κύπρου δεμένο με τον μητροπολιτικό ελληνισμό και ζωντανό. Αποκοπή αυτού του δεσμού θα σημαίνει απώλεια της εθνικής ταυτότητας και του προσανατολισμού και εξαφάνισή του στη μαύρη τρύπα του κοσμοπολιτισμού».

*
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ:
"Σκύβαλα" τα σκουπίδια επί τόσους αιώνες! Ολοζώντανη ελληνική γλώσσα πανάρχαια!
Στο αμόνι του κυρ Αντώνη σφυρηλατείται η ελληνική γλώσσα χιλιάδες χρόνια...