27 Ιουνίου 2013

Φυλακές Αυλώνα: Εδώ μέσα κερδίζεται το ένα ημίχρονο του αυριανού αγώνα έξω!

Ποικίλες οι εθνικότητες των χορευτών στην "Παρτάλω", χορό της Μακεδονίας. Ελάχιστες όμως φορές θα χάσουν τα βήματα... Είναι από το αγκάλιασμά τους... Μα πιο πολύ, είναι από τον "αέρα" της επανένταξης, που τους εμπνέει το Σχολείο...
Με χορό λοιπόν, τραγούδι, βραβεία, έργα των χεριών και της φαντασίας τους, γνώσεις πρωτόγνωρες και για τα παιδιά των "έξω" σχολείων, τυπωμένη την καινούργια τους εφημερίδα, υπερηφάνεια, αισιοδοξία έκλεισε για τους κρατούμενους μαθητές του Ειδικού Καταστήματος Κράτησης Νέων Αυλώνα η σχολική χρονιά 2012-13!!!

Ένα από τα πιο εντυπωσιακά φετινά έργα ο τόμος που βλέπετε, με χειρόγραφα κατ’ απομίμηση των βυζαντινών, σε συνεργασία αλλόδοξων και ετερόδοξων μαθητών με το Χριστιανικό και Βυζαντινό Μουσείο, καθώς επίσης και μία ταινία κινουμένων σχεδίων με ζωντάνεμα της πλαστελίνης!

Μα η χρονιά έκλεισε και με πολλή αγάπη και έγνοια από την Κοινωνία!
Πρώτα, από τους άξιους δασκάλους και καθηγητές τους. Σαν συνάδελφός τους μόνο θαυμασμό και ευχαριστίες έχω να εκφράσω! Παρακολουθώ τη δράση τους και συνεργάζομαι επί 15 χρόνια, ωστόσο κάθε χρόνο δοκιμάζω και πιο ευχάριστες εκπλήξεις -με όλο και μειούμενο προσωπικό!
Φέτος ήταν (κάποιοι για τον τελευταίο... 1 μήνα) η Βίκυ Δουζένη, η Λαμπρινή Παπαδήμα, η Ελένη Σαββίδη, η Αικατερίνη Χατζηαντωνίου, η Αλεξάνδρα Τυτράσκη, η Ιωάννα Καραθάνου, η Κωνσταντίνα Γαλάνη, η Δάφνη Γκανά, ο Γιάννης Παπαδημητρίου, ο Γρηγόρης Ζάρρας, ο Κοσμάς Καραγιώργος και η εθελόντρια Βενετία Λέκκα.
Ο εμπνευσμένος Δάσκαλος, διευθυντής του Γυμνασίου & Λυκείου
ΠΕΤΡΟΣ ΔΑΜΙΑΝΟΣ

Έπειτα, από τη διευθύντρια, τον εισαγγελέα, τις κοινωνικές λειτουργούς, τους σωφρονιστικούς υπαλλήλους του Καταστήματος, με την ανθρώπινη στάση όλων.
Από την Εκκλησία και κυρίως την άοκνη ομάδα κληρικών και λαϊκών του αείμνηστου π. Μάρκου Μανώλη από την ενορία του Διονύσου, που βρίσκονται σταθερά κοντά τους με ζεστασιά, βραβεία και δώρα.
Από το Ίδρυμα Μαραγκοπούλου για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, με βραβεία και νομική στήριξη.
Από την εκπαιδευτική κοινότητα, με επισκέψεις φιλίας, συνεργασίας και αλληλεγγύης σχολείων και πανεπιστημιακών φορέων.
Από τον κόσμο της Τέχνης, με προγράμματα Μουσείων, με συναυλίες, θεατρικές παραστάσεις, μαθήματα (όπως φέτος από τον Θανάση Πολυκανδριώτη) κ.λπ.
Από μία, μικρή έστω, μερίδα δημοσιογράφων και μέσων ευρείας δημοσιότητας (όπως η τοπική "Φωνή του Ωρωπού", "Τα Νέα", ο Σταύρος Θεοδωράκης κ.ά.).
Από αρκετούς γονείς των κρατουμένων και πολλούς ακόμη, μόνιμους ή περιστασιακούς, υποστηρικτές και χορηγούς.
ΕΔΩ ΜΕΣΑ ΚΕΡΔΙΖΕΤΑΙ ΤΟ ΕΝΑ ΗΜΙΧΡΟΝΟ ΤΟΥ ΑΥΡΙΑΝΟΥ ΑΓΩΝΑ ΕΞΩ!
(Και χωρίς πλεονέκτημα... έδρας)

Από τα εγκαίνια της έκθεσης συλλογικών έργων των μαθητών
στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (20.6.13)
___________________________
Θερμές ευχαριστίες στη Διευθύντρια κα Μαρίνα Μπούκη για την άδεια να φωτογραφίσω και μαγνητοσκοπήσω στιγμές της γιορτής. Με εντυπωσίασε ο παραλληλισμός που έκανε μιλώντας προς τους μαθητές: «Η ταινία με την πλαστελίνη κρύβει για εσάς μια αλληγορία: Όπως δώσατε κίνηση στην ακινησία του υλικού, έτσι το σχολείο σάς προσφέρει κίνηση για τη ζωή, από την ακινησία που βιώνετε εδώ μέσα».

4 Ιουνίου 2013

Κυκλοφόρησε το "ΦΡΕΑΡ"!

Μια νέα και φιλόδοξη εκδοτική προσπάθεια ξεκίνησε αυτές τις μέρες από τους τέως στενούς συνεργάτες της ΝΕΑΣ ΕΥΘΥΝΗΣ, τον διευθυντή της Δημήτρη Αγγελή, τη συντακτική ομάδα της και τον Γιάννη Β. Κωβαίο, που είχε τη φιλολογική επιμέλεια και τη στήλη για τη Γλώσσα. 
Το "ΦΡΕΑΡ", που είχε κάνει ήδη προ μηνός την εμφάνισή του με ιστοσελίδα, τύπωσε και κυκλοφόρησε
και το 1ο τεύχος του.
 



Από τη στήλη μου ΓΛΩΣΣΑ ΕΘΙΜΟ ΕΘΙΜΩΝ
του 1ου τεύχους:
Με την υψηλή ευθύνη του ιδεοτρύπανου
 
[...] Εμείς, πάντως, οι ταγμένοι στο νέο αυτό πνευματικό μετερίζι, πιστεύουμε μαζί με τον Αμερικανό ιερωμένο του 19ου αιώνα Henry Ward Beecher και κάτι παραπάνω: Πως «Οι λέξεις είναι καρφιά, για να κρεμάμε πάνω τους ιδέες». Γι’ αυτό, εκκινώντας από τη λέξη που επιλέξαμε ως όνομα του περιοδικού, δηλώνουμε την πρόθεσή μας να το αναδείξουμε σε ένα αρτεσιανό, κατ’ αρχήν, φρέαρ· δηλαδή σε πηγάδι από όπου θα αναβλύζουν με φυσική ροή οι ιδέες, ο έντεχνος λόγος, οι κρίσεις.  Πληροφοριακά, ο όρος «αρτεσιανό» αναδύθηκε από τη φράση puits artésien, επειδή κατασκευάστηκαν πολλά φρέατα τέτοιου τύπου στην περιοχή Artois. Λυρικά δε, μας σαγηνεύει μέσα από τους στίχους της Μαριανίνας Κριεζή:
Αρτεσιανό μου φρέαρ
της καρδιάς μου το έαρ.
Κάτι τέτοιο, λοιπόν, δε θα επιθυμούσαμε –συνεργάτες και αναγνώστες– να αποτελέσει και το δικό μας «Φρέαρ»;

Βέβαια, όποτε το απαιτούν οι περιστάσεις, δε θα αρκούμαστε να αιρόμαστε στο ύψος τους, δηλαδή να ακολουθούμε τη φυσική πίεση των υδάτων. Όπως υπόσχεται ο υπότιτλος, έχουμε χρέος, απέναντι στην πνευματική Ελλάδα του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος αλλά και στους απανταχού ομογενείς και φιλέλληνες, να στρέφουμε και το ιδεοτρύπανο στο υπέδαφος, με στόχο και προσδοκία να φέρνουμε εμείς στην επιφάνεια κάποια νάματα, που μένουν εκεί κάτω –αθέλητα ή εσκεμμένα–από ποικίλους παράγοντες του χώρου.  

Η επίσκεψη της λέξης «φρέαρ» ή «φρεῖαρ» μάς φέρνει όσο πιο πίσω γίνεται, αφού πρόκειται για λήμμα από τις αμμουδιές ήδη του Ομήρου, του Ηρόδοτου, του Θουκυδίδη, του Πλάτωνα, του Αριστοφάνη και τόσων άλλων αρχαίων συγγραφέων. Μας οδηγεί, όμως, και στην Παλαιά Διαθήκη, καθώς διωκόμενος από τον Φαραώ «ἀνεχώρησε Μωυσῆς ἀπὸ προσώπου Φαραὼ καὶ ᾤκησεν ἐν γῇ Μαδιάμ, ἐλθὼν δὲ εἰς γῆν Μαδιὰμ ἐκάθισεν ἐπὶ τοῦ φρέατος» (Έξοδος, 2.15). Το ίδιο πηγάδι, που βρίσκεται στη Μονή του Σινά, χρησιμοποιείται ακόμη και σήμερα, μετά από τρεις χιλιάδες τετρακόσια χρόνια! Ένας συμβολισμός ιδεώδης για το ξεδίψασμα με νερό από τα έγκατα της παράδοσης αλλά ανανεούμενο συνεχώς!

Η χρήση, πάντως, της λέξης επεκτείνεται και στην οικοδομική ορολογία, που και αυτό ενέχει τη σημειολογία του. «Φρέαρ θεμελίωσης» και «φρέαρ σκυροδέματος» είναι όροι καίριοι και ενδεικτικοί για όσα ευελπιστεί η ομάδα αυτής της πρωτοβουλίας.

Η στήλη «Γλώσσα έθιμο εθίμων», με δεδομένη την ιστορία της επί 25 και πλέον χρόνια στην «Ευθύνη», φιλοδοξεί να στηρίζει με «σκυρόδεμα» τα θεμέλια του γλωσσικού και ευρύτερα πνευματικού μας οικοδομήματος. Οπότε, δε θα ήθελε να συμμεριστεί τη γλυφή γεύση των στίχων του Σεφέρη:
«Ἀκόμη ἕνα πηγάδι μέσα σὲ μιὰ σπηλιά.
Ἄλλοτε μᾶς ἦταν εὔκολο ν᾿ ἀντλήσουμε εἴδωλα καὶ στολίδια
γιὰ νὰ χαροῦν οἱ φίλοι ποὺ μᾶς ἔμεναν ἀκόμη πιστοί».


Τιμή και δικαίωση θα ήταν να αντλούμε από εδώ ύδωρ αείζωον! Ώστε να μας μείνουν εξ αυτού πιστοί οι παλαιοί φίλοι και να τους πολλαπλασιάσουμε.

ΓΙΑΝΝΗΣ Β. ΚΩΒΑΙΟΣ