20 Δεκεμβρίου 2012

Ευχές για τις Άγιες Ημέρες!

Ο "ΑΜΦΙΑΡΑΟΣ" εύχεται
σε όλες και όλους σας
ΟΙ ΜΙΚΡΕΣ ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ ΣΑΣ
ΝΑ ΦΕΡΟΥΝ ΜΕΓΑΛΕΣ ΧΑΡΕΣ!
 
 
ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΦΩΣ ΣΤΟΝ ΚΑΘΕΝΑΝ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ!
*
Το Δ΄ πρόσωπο σύμβολο και ουσία
του προσωπισμού
[...] Τά πρόσωπα Α΄ καί Β΄ διαλεγόμενα ἀναστρέφονται καί μέ ποικίλα Γ΄, ἄς ποῦμε φυσικά καί νομικά πρόσωπα, ἰδεολογίες, θρησκεῖες, καλλιτεχνικά ρεύματα, ἀθλητικές ὁμάδες, καταναλωτικά ἀγαθά κ.λπ. Τό «στοίχημά» τους, ἑπομένως, στή δίνη ὅλων αὐτῶν τῶν ζυμώσεων εἶναι ἐμπνέοντας τό ἕνα τό ἄλλο νά ἀναπτύσσουν ὑγιεῖς ἀντιστάσεις, ὥστε τό Προεγώ νά χτυπᾶ, ἀλλά νά ἀστοχεῖ. Καί σέ πρώτη σκέψη, οἱ καιροί δέν εἶναι, ἀσφαλῶς, εὐνοϊκοί στή δυτική κοινωνία γιά ἀντιστάσεις, ἀφοῦ ἀδίστακτοι μηχανισμοί πλύσης ἐγκεφάλου –ὄχι, μάλιστα, ἀποκλειστικά του ἰδιωτικοῦ καί ἐπιχειρηματικοῦ τομέα, μά καί τοῦ ἴδιου τοῦ κράτους ἤ τῶν νομέων τῆς ἐξουσίας– φόρτωναν τίς τελευταῖες δεκαετίες καί ἕως πρότινος τό «ὑπόγειο» μέ ἀδιανόητα ἀπωθημένα! Ὡστόσο, ἰδού, βιώνουμε πλέον αὐτό πού ἔβλεπε μεταξύ ἄλλων ὁ ἐξόριστος στόν αἰώνα του Ποιητής· «τούς ἐμπόρους νά εἰσπράττουν σκύβοντας τό κέρδος τῶν δικῶν τους πτωμάτων». Ἴσως, λοιπόν, τά Α΄ καί τά Β΄, μέ πεῖσμα, σύμπνοια καί ὅραμα, νά ἔχουμε μοναδική εὐκαιρία τήν πολυπλόκαμη κρίση τοῦ συστήματος νά τήν ἀποτρέψουμε ὡς βαριά ἀνθρωπιστική κρίση καί νά τή μετουσιώσουμε σέ πεδίο ριζικῶν ἀναθεωρήσεων. Καί ἄς μήν παρερμηνευθεῖ αὐτό. Δέν ἐννοῶ ἕναν γραφικό μονόδρομο «ἐπιστροφῆς στίς ρίζες», ὁρισμένες ἀπό τίς ὁποῖες ἀποδείχτηκαν θεόπικρες... Τώρα ἔχουμε πιά δοκιμάσει οἱ πολλοί καί τήν ἄδικη στέρηση ἄλλων ἐποχῶν μά καί τήν κούφια –μέ δανεικά καί ἀλχημεῖες– χλιδή τῶν πρόσφατων· ἐπίσης, ἔχουμε ζήσει τόσο τή βία καί τήν αὐθαιρεσία ὅσο ὅμως καί τήν ἀνομία καί ἀσυδοσία. Ὁπότε εἴμαστε λογικά σέ θέση νά ἀνακαλύψουμε, ἐπιτέλους, τό δυσπρόσιτο καί πολύτιμο Μέτρο! Αὐτή τήν ἰδανική ἁρμονία τῶν τριῶν κορυφῶν τοῦ Δ΄ προσώπου, πού ἄγει ἀβίαστα ἀπό τό ἄτομο στό πρόσωπο.
 
[...] Πρακτικές διέξοδοι πρός τό φῶς; Ἤδη στίς μέρες μας ἔχει προσλάβει ἐντυπωσιακές διαστάσεις τό κίνημα τοῦ Ἐθελοντισμοῦ καί τῆς Ἀλληλεγγύης πρός τόν Συνάνθρωπο, τό ὁποῖο ἔχουμε χρέος νά στέρξουμε καί νά διαχύσουμε στούς ἀπαθεῖς καί ἀνενημέρωτους! Τό πιό συγκινητικό, μάλιστα, εἶναι ὅτι, ἐνῶ καλπάζει ἡ ἀνεργία καί περικόπτονται δραματικά τά χαμηλά εἰσοδήματα, ὅλο καί περισσότεροι ἄνθρωποι –καί πρωτίστως νέοι, μολονότι πλήττονται οἱ ἴδιοι βαρύτερα– ἀπαγκιστρώνονται ἀπό τόν ἀτομοκεντρισμό τους καί αἴρονται στό ὕψος, στό ἦθος καί στόν ρόλο τοῦ ἀληθινοῦ προσώπου ἀπέναντι στά ἄλλα πρόσωπα! Ἀναμφισβήτητα, τό Δ΄ πρόσωπο ζεῖ -ἢ τουλάχιστον ἐν δυνάμει- τίς καλύτερες στιγμές του! [...]
 
ΓΙΑΝΝΗ Β. ΚΩΒΑΙΟΥ,
προδημοσίευση από την ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ, 2013



12 Δεκεμβρίου 2012

Απολαύστε το photograf.gr!

Με αυτό το πανόραμα του Πίσω Λιβαδιού Πάρου,
που συνέθεσε με δικές μου λήψεις η καλή μου φίλη
και εξαιρετική φωτογράφος Δήμητρα Κούκη,
υποδέχομαι τον νέο φωτογραφικό ιστότοπο
 
μια δημιουργία της με τον σύζυγό της
Βλάση Ραφαηλίδη
 
Τους εύχομαι ονειρεμένα φωτογραφικά ταξίδια!


1 Δεκεμβρίου 2012

Το "Έτος Βρεττάκου" στα Τρίκαλα

Με μεγάλη χαρά και τιμή βρέθηκα στα Τρίκαλα, καλεσμένος του Συνδέσμου Φιλολόγων του νομού, για να μιλήσω στο πλαίσιο του εορτασμού του Έτους Νικηφόρου Βρεττάκου, για τα 100 χρόνια από τη γέννησή του.
 
Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2012, στην αίθουσα εκδηλώσεων του Μουσικού Σχολείου Τρικάλων.
 

Οι ομιλίες:
Χριστίνα Αργυροπούλου, δ. φ., επίτιμη Σύμβουλος του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, αντιπρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Φιλολόγων,  "Ποίηση και ποιητική στο έργο του Νικηφόρου Βρεττάκου". (δεξιά)

Γιάννης Β. Κωβαίος, φιλόλογος - συγγραφέας, Μεταλαμβάνοντας των αχράντων αληθανθών "κάτω από την Ακρόπολη".

Αποσπάσματα από το έργο του ποιητή διάβασε η πρόεδρος του Συνδέσμου Φιλολόγων και ποιήτρια Γεωργία Κολοβελώνη (στο κέντρο).
 
 ΔΕΛΦΟΙ
 ΜΙΝΩΙΚΑ ΕΥΡΗΜΑΤΑ ΣΤΟ ΒΑΘΥΠΕΤΡΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ
 
Από τη "Λειτουργία κάτω από την Ακρόπολη"
 
Καί τό ὄνομα Ἑλλάδα, δέν εἶναι λέξη, ἀλλά λόγος· ὅλες οἱ λέξεις
πού ὀνομάζουν τό φῶς.
Περικλείνεται μές στά τρία φωνήεντα καί τά τρία σου σύμφωνα
τῶν βιβλίων ἡ βίβλος.
Κ’ ἐνανθρωπίστη στίς τρεῖς συλλαβές σου τό φῶς
Ἱππεῖς, ἁρματοδρόμοι καί πεζοπόροι, Ἀλέξανδροι
κι ἄλλοι ἀφανεῖς βασιλιάδες ξυπόλυτοι,
ξωμάχοι, ψαράδες (…) δέν πάψαν ποτέ
νά πηγαίνουν καί νάρχονται. Διγενῆδες
στά διάσελα, στίς προσβάσεις Αἵ-Γιώργηδες,
ἀνεβαῖναν, κατέβαιναν· ἀλλάζαν
φρουρές  κοντάρια καί ἄλογα…




ΜΥΣΤΡΑΣ
 
Οὐκ ἑάλω ἡ ρίζα! Οὐκ ἑάλω τό φῶς!
Ἐνυπάρχει στό φῶς ἡ ψυχή σου, στή ρίζα τό σῶμα σου.
«Τά πάντα ρεῖ» πρός τήν ἴδια
κατεύθυνση πάντοτε·
ἀπ’ τόν ἥλιο στόν τάφο
κι ἀπ’ τόν τάφο πρός τήν
ροδοδάχτυλη Ἀνάσταση… 

Αλλά η μεγάλη απόλαυση ήρθε από τη μεικτή χορωδία του Μουσικού Σχολείου Τρικάλων, υπό τη διεύθυνση του Μιχάλη Ζαχαρτζή! Απέδωσε ποιήματα του Νικηφόρου Βρεττάκου, μελοποιημένα από δύο νέους δημιουργούς, τον Πάνο Κοσμίδη και τον Γιώργο  Καγιαλίκο, πρόσφατα βραβευμένους για τη συγκεκριμένη τους δουλειά.
Συμμετείχαν η καθηγήτρια Χαρούλα Σαφαρή (βιολοντσέλο) και οι μαθήτριες Μαρία Τύμπα  (πιάνο),  Ναταλία Γάλλου (φλάουτο), Ειρήνη Κρικώνη (κλαρινέτο)  
και η Μαρία Τσιάρα  (τραγούδι).
*
ΕΔΩ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΤΗΣ ΧΟΡΩΔΙΑΣ.
(Μέχρι το 5' πρόλογοι)
*
Οι 2 φωτογραφίες της εκδήλωσης είναι του φίλου ποιητή  Ηλία Κεφάλα

27 Νοεμβρίου 2012

Κυκλοφόρησε το 14ο τεύχος της ΝΕΑΣ ΕΥΘΥΝΗΣ

Με μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Στέλιου Ράμφου με τίτλο «Να στερηθούμε τη νοσταλγία που μας θρέφει» ανοίγει το 14ο τεύχος της Νέας Ευθύνης, συζήτηση που ξεκινώντας από την κρίση φτάνει ως την παγκοσμιοποίηση, τη λογοτεχνία, την Εκκλησία και την παιδεία. Ο Χριστόφορος Λιοντάκηςεξετάζει τη σχέση του Ελύτη με τον Ρεμπώ («Η μεγάλη συνάντηση»), ο Γιάννης Τζαβάρας ασχολείται μ’ ένα άγνωστο βιβλίο του Χάιντεγγερ, τις ΕισφορέςΟι Εισφορές του Χάιντεγγερ και το συμβάν της ιδιοποίησης»), ενώ η Αγγελική Καραθανάση βλέπει με πρωτότυπο,κινηματογραφικό τρόπο ένα διήγημα του Παπαδιαμάντη («Αλέξ. Παπαδιαμάντη “Ωχ βασανάκια”. Απόπειρα κινηματογραφικής προσέγγισης»). Με αφορμή τα 90 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή φιλοξενούμε ένα άτυπο αφιέρωμα στη μαύρη αυτή σελίδα του ελληνισμού: ο σκηνοθέτης Νίκος Κούνδουρος περιγράφει με ζωντάνια πώς γυρίστηκε η ταινία του 19221922: Οι περιπέτειες μιας ταινίας για τον ξερριζωμό του μικρασιατικού ελληνισμού») κι ακολουθούν διηγήματα της Λητώς Σεϊζάνη Το κουτί με τα κουμπιά») και του Φοίβου Ι. ΠιομπίνουΗ φωτογραφία»). Σε μια άλλη τραγωδία, αυτήν του κυπριακού ελληνισμού, βασίζεται το διήγημα του Λεύκιου Ζαφειρίου «Ο θάνατος ενός παιδιού», ενώ στα πεζά κείμενα του τεύχους περιλαμβάνονται δύο ακόμα μικρά, συναφή αφηγήματα του Χουάν Χοσέ Μιγιάς («Το κινητό», μετάφραση: Δημήτρης Αγγελής). Πλούσια και η ποιητική ύλη του περιοδικού, περιλαμβάνει ένα απολύτως επίκαιρο ποίημα του Χάιμε Χιλ ντε Μπιέδμα, γραμμένο το 1959 («Θλιβερή νύχτα του Οκτωβρίου, 1959», μετάφραση: Βιρχίνια Λόπεθ Ρέθιο), ποιήματα των Αντώνη Κάλφα, Κώστα Θ. Ριζάκη, Γιάννη Δ. Στεφανάκι, Αναστασίας Κόκκινου και δύο νεότερων ποιητών που αξίζει να προσεχτούν: του Αλέξανδρου Μηλιά και του Νικόλα Ευαντινού.
 
 Στις μόνιμες στήλες των «Προσανατολισμών», ο Μαριάνος Δ. Καράσης γράφει για τον Γεώργιο Γεμιστό-Πλήθωνα και τις αντιλήψεις του περί δικαιοσύνης, ο Διονύσης Κ. Μαγκλιβέρας αναφέρεται στην «κοινωνική αγωγή ως λειτουργία της δημοκρατίας», ο Αντώνης Μακρυδημήτρης μελετά το θέμα των εκτροπών στη δημοκρατία («Βοναπαρτισμός ή Δημοκρατία;»), ενώ ο Κώστας Χατζηαντωνίου θέτει το επιτακτικό δίλημμα «Κομματικό κράτος ή Δημοκρατία;». Ο Γιάννης Β. Κωβαίοςστη στήλη του «Εύγλωττα» μας υπενθυμίζει τους κανόνες του πολυτονικού. Κριτική βιβλίου γράφουν οι Ηλίας Κεφάλας, Ν.Δ. Τριανταφυλλόπουλος και Άγγελος Μουζακίτης, κριτική τέχνης ασκεί ο Νίκος Αλ. Μηλιώνης (για τον Αλέξη Βερούκα), κριτική θεάτρου η Έλενα Σταγκουράκη (για τους αριστοφανικούς Όρνιθες του ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης), με τον κινηματογράφο του Φίλιππου Τσίτου ασχολείται ο Αχιλλέας Ντελλής. Ακολουθούν κείμενα των Γιώργου Βαρθαλίτη Η φυσικότητα»), Γιώργου Μπλάνα Η σκληρή αλήθεια της ποίησης»), Δημήτρη Τσινικόπουλου Λογοτεχνία και πορνογραφία»), Κώστα Βραχνού Απαισιοδοξία ή δυσάρεστος ρεαλισμός»), Γιώργου Βέη Η αναγέννηση των προσώπων: δυνατότητες κι εφαρμογές»), Νατάσας Κεσμέτη Θρόοι»), Κώστα Κουτσουρέλη Το πλατωνικό σπήλαιο του Στέλιου Ράμφου») και Ελένης Λαδιά Μερικές σκέψεις για τη φιλοσοφία του Βίτγκενσταιν»). Ο Κώστας Ασημακόπουλοςθυμάται τον Ιρλανδό θεατρικό συγγραφέα Χιου Λέοναρντ, ενώ με αφορμή τα Χριστούγεννα ο Ευστάθιος Γιαννής παρουσιάζει απόσπασμα μιας άγνωστης ομιλίας του Ζαν Πωλ Σαρτρ Αυτός ο θεός είναι παιδί μου») για τη γέννηση του Χριστού σε στρατόπεδο αιχμαλώτων το 1940. Στις «Απώλειες» ο Ιωσήφ Βιβιλάκης γράφει για τον σπουδαίο θεατράνθρωπο Αλέξη Σολομό, η Ανθούλα Δανιήλ για τον ποιητή Νίκο Γρηγοριάδη και ο Γιώργος Γκέλμπεσης για τη φιλόλογο Γεωργία Μάνιου.
 
Τα σχέδια που κοσμούν το τεύχος είναι
του Γιάννη Δ. Στεφανάκι.

1 Νοεμβρίου 2012

ΣΤΕΛΙΟΣ ΡΑΜΦΟΣ: Δανειζόμαστε μέσα...

 

ΣΤΕΛΙΟΣ ΡΑΜΦΟΣ:
«Να στερηθούμε τη νοσταλγία που μας θρέφει»
 
(...) Το κρίσιμο πρόβλημα, κατά τη δική μου αντίληψη, είναι ότι το εγχείρημα που ονομάζουμε «συμπολιτισμό», αυτό που οι ξένοι λένε acculturation (δηλαδή πώς μια κουλτούρα παίρνει τα πιο ενεργά στον ιστορικό χρόνο στοιχεία της και μέσα απ’ αυτά διασταυρώνεται με έναν πιο προηγμένο πολιτισμό), αυτό το συχνό φαινόμενο για τη σύγχρονη οικουμένη εδώ αποτυγχάνει επί μονίμου βάσεως, διότι το επιχειρούμε με δάνεια μέσων και όχι πρόσληψη αρχών. (…)
 
Δεν είναι βέβαιο ότι ο Έλληνας μπορεί να λειτουργήσει με τον τρόπο που λειτουργεί ο Δανός ή ο Ολλανδός, αλλά η σύνθεση θα αρχίσει από τη στιγμή που θα αρχίσει να μας απασχολεί η λογική των πραγμάτων και όχι ένα πάρε-δώσε μ’ αυτά χωρίς καμιά εσωτερική προέκταση. Αυτό θα μας επιτρέψει να βγούμε από μια ατροφική ατομικότητα, η οποία είναι το μεγάλο ανθρωπολογικό μας πρόβλημα. Ζούμε σε εποχές και κοινωνίες που απαιτούν πρωτοβουλίες και ενέργειες, ενώ εμείς διαπλάθουμε έναν αδύναμο άνθρωπο. Εάν όμως αυτός βρεθεί σε θεσμικά πλαίσια ανεπτυγμένων κοινωνιών, ελευθερώνει τον μπλοκαρισμένο δυναμισμό του. (...)
 
(Προδημοσίευση από συνέντευξη στη ΝΕΑ ΕΥΘΥΝΗ, τχ. 14, Νοε.-Δεκ. 2012)
 
 
 


28 Οκτωβρίου 2012

Γράμμα απ' το Μέτωπο: "ΠΟΤΕ ΘΑ ΤΑΦΟΥΜΕ ΣΤΑ ΧΩΜΑΤΑ ΜΑΣ;" ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ!




Συμπατριώτες, ας μη λησμονήσουμε σήμερα, μαζί με τη 1 ώρα που θα γυρίσουμε πίσω τα ρολόγια μας, να γυρίσουμε και 72 χρόνια πίσω τις καρδιές μας!
Ο ελάχιστος φόρος τιμής ας είναι Η ΜΝΗΜΗ!
Αν, μάλιστα, έχουμε περιθώρια και για φόρο προστιθέμενης σπονδής,
αυτός ας είναι Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ!
Χρόνια πολλά και ανεξάρτητα!
 




Χθες με πληροφόρησε ο υποστράτηγος ε.α. Κων)νος Ροδόπουλος, που ως διοικητής της ελληνικής δύναμης  προέβη σε 475 εκταφές το 1998-99 στα εδάφη της Αλβανίας, ότι παραμένουν διασκορπισμένοι ακόμη περίπου 7000 νεκροί πολεμιστές μας…
ΕΔΩ ΔΗΜΟΣΙΕΥΟΥΜΕ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ ΡΟΔΟΠΟΥΛΟΥ, που ευγενώς παραχώρησε στον "ΑΜΦΙΑΡΑΟ".

Φυσικά, στην Ελλάδα φιλοξενούμε 9.973 νεκρούς κατακτητές στο γερμανικό νεκροταφείο Διονύσου Αττικής και 4.465 στο αντίστοιχο του Μάλεμε! Ας παίρνουν μαθήματα ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΥ οι φίλοι μας οι Γερμανοί!

 
Με αυτό το σκεπτικό, έδωσα την επομένη της επίσκεψης Μέρκελ το εξής θέμα Έκθεσης στην τάξη μου του Γυμνασίου ΔΙΟΝΥΣΟΥ:  «Ας υποθέσουμε ότι η καγκελάριος της Γερμανίας, που βρισκόταν χθες στην Αθήνα, επισκεπτόταν για ένα προσκύνημα το γερμανικό νεκροταφείο στον Διόνυσο. Να συντάξεις μία προσφώνηση (όχι πολιτικού αλλά εθνικού περιεχομένου), που θα μπορούσες να της απευθύνεις ως εκπρόσωπος της μαθητικής σας κοινότητας και της ελληνικής νεολαίας γενικότερα, ενόψει μάλιστα και της εθνικής μας εορτής».

Τους είχα, πάντως, προετοιμάσει μέσω της ιστοσελίδας των Μαρτυρικών Πόλεων
***
 
ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΥΠΓΟΥ ΚΩΝ)ΝΟΥ ΡΟΔΟΠΟΥΛΟΥ
ΣΤΟΝ ΕΟΡΤΑΣΜΟ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΠΑΡΟΥ 27-10-12
 
Νότιος Αλβανία, έτος σωτήριο 1999. 59 χρόνια μετά.........
Έλληνες στρατιωτικοί που υπηρετούν στην ΕΛΔΑΛ-2, έχουν ως αποστολή να ανασυγκροτήσουν τις αλβανικές  ΕΔ και να ανακατασκευάσουν στρατόπεδα της γειτονικής χώρας στα πλαίσια μιας στρατιωτικής συμφωνίας.
59 χρόνια μετά έχουν το υπέροχο προνόμιο και τη μεγάλη ευθύνη, να βρίσκονται εκεί, να περπατούν στην αιματοβαμμένη γη της Β. Ηπείρου στα πλαίσια μιας νέας αποστολής.
Μιας αποστολής ειρήνης… αυτή τη φορά....
Ο αέρας εκεί, τα πανύψηλα κακοτράχαλα βουνά, οι βαθιές στενές κοιλάδες, τα ποτάμια που κυλούν, τα ερημωμένα χωριά, οι κωμοπόλεις και δίπλα σε όλα αυτά … εκείνοι οι καταπληκτικοί γέροντες και οι γερόντισσες που έχουν απομείνει σιωπηλοί φύλακες, συνθέτουν ένα σκηνικό που παρά τη νεκρική σιγή που καλύπτει τα πάντα, κάνει το αίμα να κυλά γρηγορότερα στις φλέβες, δημιουργεί ένα ανεξήγητο σφίξιμο στην καρδιά, ξεσηκώνει διαπεραστικά ρίγη.
Υπάρχει διάχυτη ένταση στην ατμόσφαιρα και ανά πάσα στιγμή νιώθεις ότι συνεχώς ΚΑΤΙ γίνεται. Νιώθεις την αόρατη παρουσία ψυχών που πάνε, έρχονται, φτερουγίζουν αέναα σα να θέλουν να πουν, να μιλήσουν... Είναι νεκρική η σιγή που επικρατεί… Κι όμως, η ατμόσφαιρα δονείται…
Είναι  χιλιάδες οι απλοί άνθρωποι, Έλληνες, απόγονοι ηρώων, που ξεκινούν από κάθε γωνιά της ελληνικής γης κι εκείνο το πρωινό του Οκτωβρίου του 1940, βαθύτατα προσβεβλημένοι, ξεχύνονται με απαράμιλλο θάρρος και τόλμη απέναντι στο θάνατο, στο σίδερο και στο ατσάλι του Ιταλού επίδοξου κατακτητή που τόλμησε να διεκδικήσει τα ιερά και τα όσιά  τους. Εκεί, πάνω στα βορειοηπειρωτικά βουνά, μεταξύ ουρανού και γης πιστοποιούν την ιερή, συγκλονιστική συνέχεια της Ελλάδος μέσα από την Ιστορία, προσυπογράφοντας την επιταγή των προγόνων τους:
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ !!!.
Και οι απλοί άνθρωποι, οι απόγονοι ηρώων, γίνονται και αυτοί ήρωες! Η λέξη ΧΡΕΟΣ τούς οδηγεί. Ιδανικά, αγάπη προς την Ελλάδα, υπερηφάνεια, φιλότιμο και επίγνωση της Ιστορίας τούς οδηγεί σε πλήρη ομοφωνία και ομοψυχία με αυτά που είχε αποφασίσει η ηγεσία τους τις πρώτες  πρωινές ώρες της 28ης Οκτ. του 1940: να πολεμήσουν σκληρά, ενάντια στη λογική, απέναντι στους ισχυρούς της εποχής. Απέναντι σε σιδερόφρακτες αυτοκρατορίες. Ενάντια στο κακό. Και γίνονται κήρυκες και πρωτοπόροι της ανθρωπότητας  στον αγώνα για ελευθερία: στον αγώνα για να επικρατήσει  το Φως.
 Το σύντομο νήμα της ζωής, αυτών των  νέων ανθρώπων, κόβεται βίαια στο βωμό της υπέρτατης θυσίας για τη γλυκύτερη των πατρίδων.
Τα κουρασμένα, πολλές φορές πάνω από τα ανθρώπινα όρια, φρικτά κρεουργημένα κορμιά τους βρίσκουν  ανάπαυση εκεί, στους τόπους των επικών μαχών. Η μαρτυρική Βόρειος Ήπειρος μεταμορφώνεται σ’ ένα απέραντο κοιμητήριο ηρώων. Σ’ ένα απέραντο πεδίο τιμής!
«Ανδρών επιφανών πασά γη τάφος». Θάβονται  άκλαυτοι. Πολλοί από αυτούς χωρίς καν ένα τρισάγιο.
Άλλοι σε κάποια ανάπαυλα της μάχης από τους συμπολεμιστές τους, εκεί που με δυσκολία ξεχωρίζουν οι νεκροί από τους ζωντανούς.
Και άλλοι, μήνες μετά, από τους Ιταλούς οι οποίοι  πράττουν το αυτονόητο για πολιτισμένους ανθρώπους, την ταφή των νεκρών, ακόμη και των αντιπάλων. Ήταν πολλές εκατοντάδες οι νεκροί που έμειναν άταφοι στα πεδία των μαχών, παγωμένοι μέσα στο χιόνι που σκέπαζε τα πάντα και κάλυπτε άγριες σκηνές, συμπλέγματα ανθρώπων που μάχονταν σώμα με σώμα. Τραγωδίες.
Μετά την αναγκαστική συνθηκολόγηση με τους Γερμανούς και την αποχώρηση του ΕΣ από την Αλβανία, οι Ιταλοί περισυλλέγουν τα άψυχα κορμιά των νεκρών τους αλλά και αυτά των Ελλήνων και τα θάβουν.
Οι νεκροί ήρωες αναπαύονται εκεί, στους τόπους θυσίας τους, στο πεδίο της τιμής!
59 χρόνια ησυχίας...  Όχι λησμονιάς…
Σε κάθε γωνιά της Ελλάδος ξεχείλιζε ο ανθρώπινος πόνος από μανάδες, αδελφές, συζύγους, παιδιά που περίμεναν τους δικούς τους αγαπημένους να γυρίσουν. Κι εκείνοι δεν γύριζαν...
Κι ύστερα οι ζωντανοί έπρεπε να σφίξουν τα δόντια, να υπομείνουν , να αντέξουν , να βγουν ζωντανοί από τις νέες, μεγαλύτερες δοκιμασίες που θα ακολουθούσαν : την  Κατοχή, το σπαραγμό, τα δύσκολα μεταπολεμικά  χρόνια.
Χορτάριασαν τα μνήματα των ηρώων.
Κάποια από αυτά οργώθηκαν,  όπως μας περιέγραψαν γέροντες και γερόντισσες με εντολή τού τότε αλβανικού καθεστώτος. Και οι ιστορίες ξεκινούν: ο Αποστόλης Μπάκος από τις Βουλιαράτες έθαψε τους σταυρούς των τάφων των  Ελλήνων στρατιωτών για να μη συλληθούν  και καταστραφούν.
Ήταν πολύς  ο φόβος των δυστυχισμένων Ελλήνων της Β. Ηπείρου. Παρά τους κινδύνους όμως που τους απειλούσαν, έσπευδαν κρυφά στους τόπους της θυσίας και τα δάκρυά  τους ήταν μνημόσυνα και, παράλληλα, φόρος τιμής για τους ήρωες.
59 χρόνια ησυχίας…
Και ύστερα κίνηση. Βήματα ανθρώπων, χαμηλόφωνες συζητήσεις, συγκίνηση, υγρά μάτια από συστρατιώτες, απογόνους των ηρώων που έφθασαν μέχρι τα πεδία της τιμής για να αναζητήσουν, να βρουν, να τιμήσουν… έστω και μετά από 59 χρόνια…
Η πρώτη αίσθηση που διακατείχε όλους  εμάς που φθάσαμε μέχρι εκεί, την πρώτη φορά , ήταν ότι ενοχλούσαμε, ότι παραβιάζαμε τη σιωπή, την εκκωφαντική ησυχία που είχε επιβληθεί εκεί περισσότερο από μισό αιώνα.
Ήταν εκπληκτική η αποκάλυψη του τάφου του Τχου Ζώη Ζακυνθηνού σε κάποια αετοκορφή  στο Πλατοβούνι. Ο ήρωας είχε πέσει από θραύσματα ιταλικού όλμου την 3η Δεκεμβρίου 1940 και τάφηκε από έναν ανήλικο βορειοηπειρώτη βοσκό, που θεώρησε σημαίνον πρόσωπο τον Τχη από το παράστημα και τη στολή που φορούσε. Ήταν συγκλονιστικές οι περιγραφές του ηλικιωμένου, σήμερα, βοσκού όταν αναφερόταν στην ταφή, στις σποραδικές επισκέψεις στον τάφο του Τχη, στο άναμμα  ενός κεριού.
Ήταν συγκλονιστικές οι στιγμές που ζήσαμε όσοι συμμετείχαμε στη συγκεκριμένη αποστολή. Από τις έρευνες και τις αποκαλύψεις που έγιναν μπροστά στα μάτια μας στις Βουλιαράτες, στην Κλεισούρα κι αργότερα στην Κορυτσά, όλοι όσοι συμμετείχαμε με οποιοδήποτε τρόπο και ρόλο στον εντοπισμό των τάφων,  ζήσαμε μια συγκλονιστική -  ανεπανάληπτη εμπειρία: λείψανα των ηρώων, προσωπικά ενθυμήματα, ευρήματα αποκαλυπτικά τραγωδιών που διαδραματίστηκαν στους τόπους της θυσίας.
 Η τρεμάμενη φωνή του ιερέως μας, που παρίστατο και προσευχόταν ψάλλοντας για την ανάπαυση των ψυχών των ηρώων, ηχούσε στ’ αυτιά μας σαν ουράνια μελωδία.
Σαν  βάλσαμο στις ψυχές ζωντανών και νεκρών…
Και ας μου επιτραπεί να αναφέρω ότι, για όλους εμάς εκείνη η αποστολή, είναι έργο ζωής…
Οι αθάνατοι νεκροί βρίσκονται παντού: στην Τρεμπεσίνα και στο Πόγραδετς,  στο  731 και στην Κλεισούρα, στα υψώματα Μπούμπεσι, στην πεδιάδα του Βούρκου. Στο Μάλι Σπάτ   και στην Κορυτσά. Στο Ντραγκότι της Κλεισούρας, στη Δρέβανη, στον Προφήτη Ηλία, στους Βουλιαράτες.  
Θαμμένοι παντού. Στις όχθες των ποταμών, δίπλα στη μεγάλη ελιά. Κάτω απ’ το πλατάνι. Ριγμένοι στο λάκκο με τον ασβέστη. Κάτω από το σχολείο. Στις κορυφές των βουνών. Δεξιά του δρόμου. Δίπλα στο ρέμα. Πίσω… από το ιερό της εκκλησίας.

Σχης Μαρδοχαίος Φριζής: τα λείψανά  του βρέθηκαν  πρόσφατα θαμμένα στον ίσκιο μιας βελανιδιάς στην περιοχή  της Πρεμετής,  όπου έπεσε την 5η Δεκεμβρίου του 1940,  έφιππος, προσπαθώντας να προφυλάξει τους άνδρες του, από επίθεση σμήνους ιταλικών αεροπλάνων.
Τχης Καραλής Αθανάσιος: έπεσε Δεκ.1940 στη Χιμάρα.
Ανθλγός Καρυπίδης Αντώνιος, έπεσε Ιαν.41 στο ύψωμα  731
Δνέας Ματσουκανίδης Αλέξανδρος, έπεσε Δεκ.40 στο Πόγραδετς.
Δνέας Εύζωνος Ματσούλας Κωσταντίνος,  έπεσε Ιαν.41 στο Μάλι Σπατ.
Στρτης Παμπέρης Αθανάσιος, έπεσε Φεβ.41 στην Κλεισούρα.
Στρτης Πεχλιβανίδης Στυλιανός, έπεσε Φεβ.41 στην Κορυτσά.
Δνέας Ροδόπουλος Σάββας, έπεσε Ιαν.41 στην Κλεισούρα.
Ανθλγος Φουντουλάκης Σταμάτιος,  έπεσε  Ιαν.41 στην Τρεμπεσίνα.
Λγος Παπαντωνίου Παναγιώτης, έπεσε Δεκ.40 στη Χειμάρα.
Ανθυπίατρος Παπαχρήστου  Χρήστος, έπεσε Απρ. 41 στο Αργυρόκαστρο.
Λγός Καλογεράκης Ιωάννης, έπεσε Ιαν.41 στην Κλεισούρα.
Στρτης Ζαφειράκος Ιωάννης, έπεσε Ιαν.41 στην Κλεισούρα.
Κι άλλοι, κι άλλοι,  κι άλλοι…
7.948 καταγεγραμμένοι και άγνωστος αριθμός μη καταγεγραμμένων που πότισαν με το αίμα τους το δέντρο της Ελευθερίας.
Για να έχουμε δικαίωμα να αισιοδοξούμε και να ελπίζουμε ότι τα χρόνια που θα έλθουν θα είναι ειρηνικά  , θα πρέπει πρώτα να στρέψουμε το βλέμμα μας στο χθες.
Το χθες και το σήμερα είναι παρόντα στο μέλλον, μόνο αν εμείς διαφυλάξουμε τις ιερές στιγμές του Έθνους μας και δείξουμε στα παιδιά μας πώς να κάνουν το παρελθόν, παρόν και μέλλον και πώς να έχουν πάντα  στην καρδιά τους  «αυτό που εμείς το λέμε  λευτεριά, μα που αλλιώς το λεν’   ΕΛΛΑΔΑ!»


ΚΙ ΕΝΑ ΠΛΟΥΣΙΟ ΕΠΕΤΕΙΑΚΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «24 ΓΡΑΜΜΑΤΑ» ΤΟΥ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥ ΚΑΙ  ΦΙΛΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΑΜΙΑΝΟΥ

4 Οκτωβρίου 2012

Ο προεδρεύων της Ευρωπαϊκής Ένωσης ενώπιον...

 
Την 1η Οκτωβρίου η Κύπρος γιόρτασε την επέτειο της Ανεξαρτησίας της. Προχθές ο Πρόεδρός της και προεδρεύων της Ευρωπαϊκής Ένωσης κ. Δημήτρης Χριστόφιας είχε την καλοσύνη να ποζάρει στον φακό μου κατά τα εγκαίνια της έκθεσης ζωγραφικής
«Η Κύπρος στους δρόμους της ελληνικής οικουμενικότητας» του Γιώργου Π. Γεωργίου ("Σπίτι της Κύπρου" στην Αθήνα).
Του ζήτησα –για λόγους εύλογου και άκρως επίκαιρου και για τους δύο λαούς μας συμβολισμού– να σταθεί ενώπιον του έργου «Ο εθνικός μας ύμνος» (Εμφανή τα κόκκαλα, από όπου βγαλμένη η Λευτεριά μας! Και η Ευρώπη κάτι οφείλει να θυμάται…). Τον ευχαριστώ θερμά!

28 Σεπτεμβρίου 2012

Γεμάτο Θεσσαλονίκη το νέο τεύχος της "Νέας Ευθύνης"!

Κυκλοφόρησε η Νέα Ευθύνη με αφιέρωμα
στη Λογοτεχνία της Θεσσαλονίκης!
Αθησαύριστα ποιήματα του Μανόλη Αναγνωστάκη!
Αδημοσίευτη συνέντευξη του Νίκου-Αλέξη Ασλάνογλου!
Αλληλογραφία του Γιώργου Ιωάννου με τον Αντώνη Μυστακίδη (Μεσεβρινό)!
Με αφορμή τα 100 χρόνια από την απελευθέρωση τους πόλης (1912-2012), η Νέα Ευθύνη αφιερώνει το τεύχος Σεπτεμβρίου-Οκτωβρίου στη λογοτεχνία της Θεσσαλονίκης. Αν και η φιλολογία σήμερα αποφεύγει τον όρο «Σχολή τους Θεσσαλονίκης», είναι προφανές ότι η γενιά του Βαφόπουλου, του Πεντζίκη, τους Καρέλλη, του Θέμελη, του Βαρβιτσιώτη και τόσων άλλων, όχι μονάχα των συγγραφέων αλλά και των εικαστικών, επηρεάστηκε από τον «βυζαντινό» χαρακτήρα της πόλης και από τη γοητεία που ασκούσε πάντοτε το παρακείμενο Άγιο Όρος -άλλωστε ο περίφημος «κοσμοπολιτισμός»της Θεσσαλονίκης στην ουσία δεν ήταν παρά κατάλοιπο τους βυζαντινής και τους οθωμανικής στη συνέχεια πολυπολιτισμικής κοινωνίας. Τώρα που ο «κοσμοπολιτισμός» της έχει εξαλειφθεί κι η ανυπαρξία του «από βορρά κινδύνου» στέρησε από την πόλη τον τίτλο της «συμπρωτεύουσας» (προσωρινά, μάλιστα, και το σχετικό Υπουργείο), τι διαφορετικό εκφράζει αυτή η παραγωγή μέσα στην ευρύτερη ελληνική λογοτεχνία;
 
 
Στο ερώτημα αυτό προσπαθεί να απαντήσει το αφιέρωμα του περιοδικού με μελετήματα των Δημήτρη Κόκορη (γραμματολογικό περίγραμμα),Λάμπρου Βαρελά (για τα λογοτεχνικά περιοδικά τους πόλης), Λέοντα Α. Ναρ (εβραϊκή παρουσία στη Θεσσαλονίκη), Δημήτρη Τσινικόπουλου (για τον Τάκη Βαρβιτσιώτη) και με πρωτότυπα λογοτεχνικά κείμενα των σημαντικότερων συγγραφέων της πόλης.
Δημοσιεύονται πεζά κείμενα των Ντίνου Χριστιανόπουλου, Περικλή Σφυρίδη, Γιώργου Σκαμπαρδώνη, Δημήτρη Μίγγα, Αλεξάνδρας Δεληγιώργη, Τάσου Καλούτσα, Μανόλη Ξεξάκη, Μαρίας Κουγιουμτζή, Αλέξανδρου Κοσματόπουλου, Σάκη Σερέφα, Σοφίας Νικολαΐδου, Βασίλη Αμανατίδη, Θανάση Τριαρίδη, Ισίδωρου Ζουργού, Δήμητρας Μήττα, Κατερίνας Καριζώνη και Θωμά Κοροβίνη.
Επίσης, ποιήματα των Μαρίας Κέντρου-Αγαθοπούλου, Πρόδρομου Χ. Μάρκογλου, Κάρολου Τσίζεκ, Τόλη Νικηφόρου, Π. Σωτηρίου, Χλόης Κουτσουμπέλη, Αλεξάνδρας Μπακονίκα, Στέλιου Λουκά, Ευτυχίας-Αλεξάνδρας Λουκίδου, Έλσας Κορνέτη, Νίκου Μυλόπουλου, Ουρανίας Κουνάγια, Στέλλας Γεωργιάδου, Μαρίας Καρδάτου, Κατερίνας Κούσουλα, Μελίτας Τόκα-Καραχάλιου και Γιώργου Αλισάνογλου.
Από την ύλη του περιοδικού ξεχωρίζουν τα αθησαύριστα έως σήμερα ποιήματα του Μανόλη Αναγνωστάκη (από το αρχείο Κλείτου Κύρου), η άποψη του Γ.Θ. Βαφόπουλου για τον Γιώργο Ιωάννου, η αλληλογραφία του Γ. Ιωάννου με τον Αντώνη Μυστακίδη (Μεσεβρινό) (εισαγωγή-επιμέλεια: Θεοδόσης Πυλαρινός) και η αδημοσίευτη μέχρι σήμερα συνέντευξη του ποιητή Νίκου-Αλέξη Ασλάνογλου στον Στέλιο Λουκά (1994).
    *
Ακολουθούν οι καθιερωμένες στήλες του περιοδικού με κείμενα των Μαριάνου Δ. Καράση, Διονύση Κ. Μαγκλιβέρα, Αντώνη Μακρυδημήτρη, Κώστα Χατζηαντωνίου, Γιάννη Β. Κωβαίου, Γιώργου Βαρθαλίτη, Π.Β. Πάσχου, Μαρίνου Καρβελά, Γιώργου Βέη, Νατάσας Κεσμέτη, οι κριτικές βιβλίου από τους Ηλία Κεφάλα, Γιάννη Παπακώστα, Ζωή Σαμαρά, Διονύση Ν. Μουσμούτη, η κριτική τέχνης (Νίκος Αλ. Μηλιώνης), η κριτική θεάτρου (Έλενα Σταγκουράκη), κείμενο για τον κινηματογράφο (Αχιλλέας Ντελλής). Για τους εκλιπόντες Μενέλαο Παλλάντιο και Χρίστο Τσολάκη γράφουν οι Βασίλης Παπαδόπουλος και Δημήτρης Κόκορης.

* Το τεύχος θα παρουσιαστεί στις 24 Οκτωβρίου στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Θεσσαλονίκης, με ομιλητές τους συγγραφείς Δημήτρη Κόκορη, Στέλιο Λουκά και Κώστα Χατζηαντωνίου.

9 Σεπτεμβρίου 2012

Λόγος σε καιρούς χαλεπούς



ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗ ΣΤΗΛΗ ΜΟΥ "ΕΥΓΛΩΤΤΑ" ΤΗΣ "ΝΕΑΣ ΕΥΘΥΝΗΣ" (τχ. 13, Σεπτ.-Οκτ. 2012)


[…] Αν επιχειρήσουμε να κατανοήσουμε τι προκαλείται στην πολιτισμική πορεία ενός λαού, από τη στιγμή που θα έχει ήδη εκδηλωθεί μια κρίση οποιασδήποτε μορφής, δε θα δυσκολευτούμε και πολύ. Ο αποσυντονισμός στη λειτουργία των θεσμών, η ανατροπή των παραδεκτών κριτηρίων, η καθίζηση των προσδοκιών και πλείστα άλλα συμπτώματα υπαγορεύουν και σ’ εκείνους ακόμη που διαθέτουν «σώφρονα λογισμόν» και «καρδίαν νήφουσαν» μια συμπεριφορά ανομική, εγωκεντρική και, άρα, βίαιη. Σχεδόν αποκλειστικός στόχος η επιβίωση –με ή και χωρίς εισαγωγικά. Υπό τέτοιες συνθήκες, είναι προφανές ότι κυρίως ο πνευματικός πολιτισμός συρρικνώνεται και φτηναίνει σε όλες τις εκφάνσεις του. «Στις υψηλές στιγμές του ο άνθρωπος», έγραφε ο Χρήστος Μαλεβίτσης, «είναι παραγωγός πολιτισμού, ενώ στις χαμηλές καταναλωτής». Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι θεωρούμε πολυτέλεια να πάμε στο θέατρο, να αγοράσουμε ποίηση, να απολαύσουμε μια συναυλία κ.τ.ό. και, επομένως, στενεύουν τα περιθώρια ώστε και να παράγονται πνευματικά έργα λόγω έλλειψης τόσο της απαιτούμενης ώσμωσης ερεθισμάτων και ιδεών όσο και αποδεκτών,  δηλαδή «κοινού».  

 Πρώτο θύμα, πάντως, μιας κρίσης το γλωσσικό όργανο ενός χειμαζόμενου λαού. Όχι μόνο γιατί δε γράφεται, δε διαβάζεται και δεν ακούγεται λόγος εύρωστος –επιβλητικός μα, προπάντων, υποβλητικός– μέσω των Γραμμάτων και των Τεχνών αλλά και γιατί μειώνονται οι αντιστάσεις και οι απαιτήσεις του πληθυσμού σε επίπεδο πνευματικότητας, αφού σε προτεραιότητα τίθεται ο βιοπορισμός. Πολύ ανάγλυφα και τόσο νωρίς το αναδεικνύει, βέβαια, ο Θουκυδίδης, στο απόσπασμα του Γ΄ βιβλίου που συνηθίσαμε να τιτλοφορούμε «Παθολογία του πολέμου», διαπιστώνοντας πως και οι έννοιες διαστρεβλώνονται, για να δικαιολογηθούν παράλογες και αθέμιτες συμπεριφορές. Εξάλλου, μεταξύ κραυγής και ολοκληρωμένης διατύπωσης, συνθήματος και επιχειρήματος, πρόχειρου και πλούσιου λεξιλογίου είναι αυτονόητο ποια χάνουν. «Όταν οι άνθρωποι δεν αμφιβάλλουν για το δίκιο τους,/ πόσο μπορούνε ν’ αδικούνε…/ Όπως τυφλοί/ τυφλούς» (Τίτος Πατρίκιος). Και, «για να λέμε του στραβού το δίκιο», ποιος έχει το σθένος και τη νηφαλιότητα –εν μέσω μιας ορατής ή αόρατης απειλής– να συνομιλεί και να σέβεται τον συνομιλητή του, να αγρεύει λέξεις και διανοήματα επιπέδου, να συντάσσει προσεκτικά, πολύ περισσότερο να απορεί και να ερευνά γύρω από τη γλώσσα; Κάτι τέτοιο, που αβίαστα ή έστω και για επίδειξη κουλτούρας επιδιώκεται υπό κανονικές συνθήκες, είναι άχρηστο αν όχι επικίνδυνο στην έκρυθμη κατάσταση. Το θυμικό δε χαρίζεται και δε νικιέται καθόλου εύκολα. […]

5 Σεπτεμβρίου 2012

Ο τρόμος του Μπαρμπαρόσα στις οθόνες μας!

 
 ΑΠΟ ΑΥΤΗ ΤΗ ΒΔΟΜΑΔΑ, ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΟΥΜΕ ΣΤΟΝ “ANTENNATHN ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΥΠΕΡΠΑΡΑΓΩΓΗ «ΣΟΥΛΕΪΜΑΝ Ο ΜΕΓΑΛΟΠΡΕΠΗΣ». ΠΡΙΝ 10 ΜΕΡΕΣ ΟΙ ΝΑΟΥΣΑΙΟΙ ΣΤΗΝ ΠΑΡΟ ΞΑΝΑΘΥΜΙΣΑΝ (βλ. φωτογραφία) ΤΙΣ ΘΗΡΙΩΔΙΕΣ ΤΟΥ ΝΑΥΑΡΧΟΥ ΤΟΥ, ΑΡΧΙΠΕΙΡΑΤΗ ΧΑΪΡΕΝΤΙΝ ΜΠΑΡΜΠΑΡΟΣΑ…

Ο Σουλεϊμάν Α΄ ο Μεγαλοπρεπής (14931566), ήταν ο δέκατος Σουλτάνος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, από το 1520 ως το 1566. Από τους Τούρκους αναφέρεται ως Σουλεϊμάν Α΄ ο «Κανουνί» (Νομοθέτης). Κατά την βασιλεία του η Οθωμανική αυτοκρατορία έφτασε στη μέγιστη γεωγραφική της επέκταση και στο απόγειο της δύναμής της. Το 1522 κατέλαβε τη Ρόδο. Επικεφαλής του στόλου του ήταν ο τρόμος των νησιών του Αιγαίου Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα!

Ο Μπαρμπαρόσα θεωρείται ο κατεξοχήν οργανωτής του οθωμανικού στόλου, στον οποίο κατείχε τον βαθμό του ναυάρχου. Αργότερα έγινε σουλτάνος του Αλγερίου και τελικά Μπεϊλέρ Μπέης (Αρχιμπέης) του Αιγαίου, ένα από τα μεγαλύτερα οθωμανικά αξιώματα. Κατά τη διάρκεια των κατακτητικών και αρπακτικών επιδρομών του ο Μπαρμπαρόσα έστειλε τους Τούρκους και αλγερινούς πειρατές του ενάντια πολλών νησιών του Αιγαίου, ειδικά στις Κυκλάδες καθώς και στα Κύθηρα, στην περιοχή του Τσιρίγου. Αυτό που επακολούθησε ήταν η ερήμωση του νησιού. Λέγεται ότι σκοτώθηκαν 7.000 άμαχοι και οι υπόλοιποι πουλήθηκαν ως σκλάβοι, ενώ εκείνοι που κατόρθωσαν να διαφύγουν, κρύφτηκαν στα βουνά ή πέρασαν στην Πελοπόννησο. Ακόμα και σήμερα στην πρωτεύουσα του νησιού τον Άγιο Δημήτριο, γνωστή έως Παλαιοχώρα είναι διακριτά τα ίχνη της ερήμωσης από εκείνη την πειρατική λαίλαπα.

Το 1518 ο Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα έγινε επίσημος αντιπρόσωπος του οθωμανού σουλτάνου στην Αλγερία και οι Αλγερινοί κουρσάροι κυριάρχησαν στη Μεσόγειο υπό την οθωμανική δικαιοδοσία, επί μακρό χρονικό διάστημα.

 ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ;

 

8 Αυγούστου 2012

ΦΩΤΟ-γραφές 2012

Στη Μάρπησσα της Πάρου λειτουργεί από 4 έως 12 Αυγούστου η έκθεσή μου Φωτογραφίας και Ποίησης "ΦΩΤΟ-γραφές 2012".
Από τις δύο πρώτες μέρες λειτουργίας τα πιο κάτω στιγμιότυπα.





Ο Δήμαρχος της Πάρου Χρήστος Βλαχογιάννης



26 Ιουλίου 2012

ΝΕΑ ΕΥΘΥΝΗ, νέο τεύχος!


Χορταστικό το καλοκαιρινό τεύχος της Νέας Ευθύνης, ανοίγει με μια ανέκδοτη επιστολή του Τάκη Παπατσώνη στον ποιητή Κυριάκο Χαραλαμπίδη,την οποία σχολιάζει ο ποιητής παραθέτοντας και τα αναφερόμενα σε αυτήν ποιήματα,κάποια από τα οποία παρέμεναν έως σήμερα αδημοσίευτα. Ακολουθεί ένα ανέκδοτο ποίημα του ίδιου του Παπατσώνη («Τempore adventus: Η έρημος Κάδης»), από το μακρινό 1921 και μια ποιητική ενότητα του Κώστα Γ. Παπαγεωργίου («Με μέθοδο άνευ ουρανού»).  
Η Σταυρούλα Γ. Τσούπρου προλογίζει τη συζήτηση για τη σύγχρονη ελληνική πεζογραφία, στην οποία συμμετείχαν οι συγγραφείς Ζέτα Κουντούρη, Τηλέμαχος Κώτσιας, Ανδρέας Μήτσου και Κώστας Χατζηαντωνίου. Πρόκειται για τις ολιγόλεπτες αρχικές τοποθετήσεις των συγγραφέων, οι οποίοι συμμετείχαν στη δημόσια συζήτηση που διοργάνωσε η Νέα Ευθύνη στην «Εστία» Νέας Σμύρνηςστις 29 Φεβρουαρίου 2012.
Ακολουθούν ποιήματα του Γιώργου Κεντρωτή («Τρία τάνγκο»), ένα διήγημα της Σάντρα Σισνέρος («Έντεκα», μτφρ. Ούρσουλα Φωσκόλου), το εμβληματικό διήγημα του Σάκι «Σρέντνι Βάσταρ» (μτφρ. Γιάννης Παλαβός), ποιήματα του Στάθη Κουτσούνη και της Βικτωρίας Παπαδάτου, ένα δοκίμιο του Λίνου Γ. Μπενάκη για την «επιρροή της φιλοσοφικής γλώσσας στη διαμόρφωση της γλώσσας της επιστήμης», ποιήματα των Γιώργου Πετούση και της Μαρίας Περατικού Κοκαράκη, ένα «Ερωτικό γράμμα» του Ντίνο Μπουτζάτι (μτφρ. Μαρία Φραγκούλη), ποίημα του Πιερ Ζαν Ζουβ («Η μελαγχολία μιας όμορφης μέρας», μτφρ. Δημήτρης Π. Μανώλος), ένα σπονδυλωτό διήγημα του Παναγιώτη Αρ. Υφαντή για τον Άγιο Φραγκίσκο της Ασίζης, ποιήματα του Χουάν Βιθέντε Πικέρας (μτφρ. Βιρχίνια Λόπεθ Ρέθιο) και το σημαντικό θεωρητικό δοκίμιο της Σούζαν Μπάσνετ «Πότε μια μετάφραση δε συνιστά μετάφραση» (μτφτ. Δημήτρης Φίλιας)


Στις μόνιμες στήλες των «Προσανατολισμών», ο Μαριάνος Δ.Καράσης γράφει για τη δυτική χριστιανική αντίληψη περί δικαιοσύνης και τον Λούθηρο, ο Διονύσης Κ. Μαγκλιβέρας αναφέρεται στον «δικό του Απόστολο Παύλο», ο Αντώνης Μακρυδημήτρης προσεγγίζει το κεντρικό ερώτημα της εποχής «Ποια είναι η καλύτερη μορφή διακυβέρνησης», ενώ ο Αντώνης Η. Σακελλαρίου ασχολείται με το διαχρονικό πρόβλημα του λαϊκισμού. Γλωσσικά σχόλια γράφει αυτή τη φορά ο Χρίστος Ι. Κολιός, κριτική βιβλίου οι Ηλίας Κεφάλας, Γιώργος Ρόρρης, Χρυσούλα Παπακυριάκου, Γιάννης Παπακώστας, Νίκη Καλτσόγια-Τουρναβίτη, Βασιλική Τσακίρη.Κριτική τέχνης ασκεί ο Νίκος Αλ. Μηλιώνης, κριτική θεάτρου η Έλενα Σταγκουράκη, με τον κινηματογράφο ασχολείται ο Αχιλλέας Ντελλής. Ακολουθούν κείμενα των Γιώργου Βαρθαλίτη, Ανθούλας Δανιήλ, Ν.Δ. Τριανταφυλλόπουλου, Θάνου Κωτσόπουλου, Π. Κ. Αλεξόπουλου, Κώστα Βραχνού, Νατάσας Κεσμέτη. Ο Νίκος Ορφανίδης θυμάται τον Κύπριο φιλόσοφο και ποιητή Κώστα Π. Μιχαηλίδη και ο Ιωάννης Κ. Τσέγκος τον Ρένο Αποστολίδη. Ο ποιητής Χουάν Βιθέντε Πικέρας απαντάει σε ερωτήσεις του Κώστα Βραχνού, ενώ ο Κωνσταντίνος Λερούνης γράφει για τον Ντήτριχ Φίσερ-Ντίσκαου.
Τα σχέδια που κοσμούν το τεύχος είναι του Κώστα Σιαφάκα.