25 Απριλίου 2011

Χριστός Ανέστη, δοξάσατε!

ΤΡΙΠΛΟΤΥΠΟ ΕΙΣΠΡΑΞΕΩΣ

Ναι, ήμουν κι εγώ -σας λέω- με τον Ραββί!
Ήμουν κι εγώ, το ξέρει όλος ο κόσμος!
Χρόνια είμαι μαθητής Του, σε τι να ορκιστώ;

Απλώς, βρισκόμουν στη δουλειά
την ώρα που αναστήθη... 
_______________________________________________
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ,
είτε Τον πιστεύουμε είτε Τον απαρνούμαστε!

19 Απριλίου 2011

Εγώ φως εις τον κόσμον ελήλυθα...

Φι όπως φάτνη
Σίγμα όπως Σωτήρ
και Ω-μέγα
σαν Μέγα Σάββατο.
ΦΩΣ:
Πάραυτα επικήρυξη!
Όπως η ΑΓΑΠΗ, ο ΠΛΗΣΙΟΝ...
Τι θα πει ¨σήμερα;"
Χθες!
______________________________
"Εγώ φως εις τον κόσμον ελήλυθα, ίνα πας ο πιστεύων εις εμέ εν τη σκοτία μη μείνη" (Ιωαν. ΙΒ, 46)
______________________________
Η φωτογραφία από τη Μονή Λογγοβάρδας στην Πάρο

17 Απριλίου 2011

Ευλογημένος ο Ερχόμενος επί πώλου όνου...














Τα "Ωσαννά" του πλήθους αφήνουν ασυγκίνητο τον Θεάνθρωπο, καθήμενον επί πώλου όνου, στο φιλήσυχο και αγαθό ζωντανό, που συμβολίζει την πραότητα έναντι του "πολεμιστή" αλόγου...
Στον αντίποδα, δηλαδή, ακριβώς της θορυβώδους και ματαιόσπουδης παρουσίας που επιβάλλουν οι κάθε λογής σημερινοί "Μεσσίες"...
Η είσοδος στα Ιεροσόλυμα προοιωνίζεται το μεγάλο "ΠΕΡΑΣΜΑ" των Ημερών. Διαβάστε σχετικά το άρθρο του φίλου και συναδέλφου Παύλου Φουρνογεράκη στο εκλεκτό ηλεκτρονικό περιοδικό της Ζακύνθου "Στον ίσκιο του Ήσκιου". 
*
Από αύριο Μ. Δευτέρα, Ιδού ο Νυμφίος έρχεται
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!


9 Απριλίου 2011

Π, όπως Πάσχα, όπως Πάρος...













Και, όταν λέμε Πάσχα στην Πάρο, εννοούμε στη Μάρπησσα! Με τα μοναδικά σε όλη την Ελλάδα έθιμα. Κορύφωση το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής, που την κατάνυξη και τη γραφικότητα του αιγαιοπελαγίτικου χωριού απογειώνουν -καθ' όλη τη διαδρομή του Επιταφίου στα καντούνια της Μάρπησσας- οι ζωντανές αναπαραστάσεις του Θείου Δράματος από τα παιδάκια της κοινότητας!
Ανήμερα της Λαμπρής, στο γήπεδο του χωριού σούβλες με τους οβελίες και ντόπιο κρασί περιμένουν τους επισκέπτες για φαΐ και γλεντοκόπι!
*
Απολαύστε και το λιμάνι της Μάρπησσας,

7 Απριλίου 2011

Κίνημα κατά της υποχρεωτικής δωρεάς οργάνων!

Με μικρή ή μεγάλη καθυστέρηση από την ημέρα που ανακοινώθηκε η κυβερνητική πρόθεση να νομοθετήσει την υποχρεωτική δωρεά οργάνων, παίρνει διαστάσεις πλημμυρίδας -και σ' αυτό το θέμα- η αντίδραση!
Ιδού στις 4 Απριλίου (4 μέρες μετά την ανάρτηση του ΑΜΦΙΑΡΑΟΥ) το άρθρο του Γιώργου Δελαστίκ στο "ΕΘΝΟΣ", το οποίο επικαλείται σχεδόν τα ίδια με εμάς επιχειρήματα, διατυπώνει την ίδια πρόταση και έχει αναπαραχθεί σε δεκάδες ιστολόγια!
Παράλληλα, συγκροτείται κίνημα πολιτών, που συγκεντρώνει υπογραφές εναντίον των κυβερνητικών αυτών σχεδίων.
Εγώ, όμως, που αυθημερόν προκάλεσα τον πρώτο προβληματισμό και την την πρώτη δημόσια συζήτηση για το θέμα, οφείλω να εκφράσω και μια επιφύλαξη: Χρήσιμες και κρίσιμες οι ευαισθησίες και οι πρωτοβουλίες, αρκεί βέβαια να μη λειτουργήσουν αποπροσανατολιστικά για τα καυτά ΕΘΝΙΚΑ, ΠΟΛΙΤΙΚΑ και ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ μας βάσανα. Γιατί όλα είναι ενδεχόμενα πια στην υποχθόνια αγκιτάτσια που μεθοδεύουν κάποιοι!
*
Γι' αυτό ακριβώς, ο ΑΜΦΙΑΡΑΟΣ προτείνει να βρείτε μία περίπου ώρα και να εντρυφήσετε στο πολύ ενδιαφέρον -και πρωτοποριακό για τα δεδομένα της ελληνικής "blogόσφαιρας"- ντοκυμανταίρ ΧΡΕΟΚΡΑΤΙΑ
***
ΕΠΙ ΤΟΥ... ΠΙΕΣΤΗΡΙΟΥ:
Τις πιο πάνω σκέψεις μου τις ανήρτησα τις πρώτες πρωινές ώρες. Και ιδού, λίγες ώρες αργότερα, στην ιστοσελίδα του "Βήματος" οι απόψεις από τα πιο ειδήμονα χείλη: Του Σεβασμιότατου Μεσογαίας & Λαυρεωτικής κ. Νικολάου*

Oι μεταμοσχεύσεις αποτελούν μοναδικό επίτευγμα της σύγχρονης ιατρικής τεχνολογίας. Χάρις σε αυτές, σήμερα περισσότεροι από ένα εκατομμύριο συνάνθρωποί μας, άλλως καταδικασμένοι σε θάνατο, ζουν μια μακράς διάρκειας και υψηλής ποιότητας ζωή, που μάλιστα τη δανείζονται από άλλους. Οργανα που δεν μπορούν να συντηρήσουν στη ζωή κάποιους, μπορούν να δώσουν ζωή σε τρίτους. Αρκεί να βρεθεί ο δωρητής. Η επιτυχία τους πλέον στηρίζεται όχι τόσο στη χειρουργική τεχνική όσο στην ύπαρξη μοσχευμάτων. Δυστυχώς το έλλειμμα αυτών των τελευταίων είναι συχνά πιεστικό και το τίμημά του καθοριστικό για το αν κάποιοι θα συνεχίσουν να ζουν ή όχι.

Ως τώρα οι μεταμοσχεύσεις στηρίχτηκαν στην ιδέα της δωρεάς οργάνων. Αυτή παρουσιάστηκε ως πράξη ύψιστης εθελοντικής προσφοράς και συναλληλίας. Και πράγματι έτσι είναι. Επειδή όμως είτε η συναλληλία μας είναι περιορισμένη είτε άλλες αδυναμίες του συστήματος και της ζωής μας είναι αυξημένες, η χώρα μας είναι πολύ φτωχή σε δωρητές και συνεπώς σε δότες.

Αυτός είναι ο λόγος που κάποιοι, προφανώς μη σχετικοί με τις λεπτομέρειες των μεταμοσχεύσεων, σκέφτηκαν να επινοήσουν μια συναίνεση που εικάζεται, μεταμορφώνοντας την αγάπη σε χρησιμοθηρία και τον δωρητή σε δεξαμενή οργάνων.

Εξ ορισμού, συναίνεση είναι κάτι που εκφράζεται και όχι κάτι που εικάζεται, μάλιστα από τρίτους. Πώς να το κάνουμε; Είναι άλλο πράγμα το «δίνω κάτι δικό μου» και άλλο το «μου παίρνουν αυτό που μου ανήκει». Είναι άλλο πράγμα οι μεταμοσχεύσεις να στηρίζονται σε αισθήματα δωρεάς και σεβασμού και άλλο σε μικρονοϊκά νομοθετικά τεχνάσματα αρπακτικής λογικής. Αυτά, μαζί με τα τελευταία ψήγματα ανθρωπιάς και ιδεολογίας, θα αποτελειώσουν και τις μεταμοσχεύσεις στον τόπο μας. Οπου δοκιμάστηκε η εικαζόμενη συναίνεση δεν μπόρεσε να λύσει το πρόβλημα των μοσχευμάτων. Αντίθετα, η αύξηση της καχυποψίας του κόσμου και η δυσφήμηση των μεταμοσχεύσεων προκάλεσαν πολύ μεγαλύτερη ζημιά απ΄ όση ωφέλεια φαντάστηκαν οι επινοητές της. Αν οι γιατροί τολμήσουν να εικάσουν τη συναίνεση του νεκρού, τότε θα διαπιστώσουν την έντονη αντίδραση των συγγενών. Καμία εικαζόμενη συναίνεση δεν μπορεί να καταργήσει την υπεύθυνη συγγενική συγκατάθεση. Δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο ότι ο Εθνικός Οργανισμός Μεταμοσχεύσεων, που εδώ και περισσότερο από δέκα χρόνια υπεύθυνα διαχειρίζεται το όλο θέμα, κατ΄ επανάληψη και με εναλλασσόμενους εκπροσώπους του μεταμοσχευτικού κόσμου, του Πανελληνίου Ιατρικού Συλλόγου, των εντατικολόγων, του Συνδέσμου Νοσηλευτών Ελλάδας, των συλλόγων μεταμοσχευθέντων, αλλά και το σύνολο των άμεσα εμπλεκομένων στις μεταμοσχεύσεις, εκφράζει την κάθετη αντίθεσή του στις κατά καιρούς προσπάθειες νομοθέτησης της «εικαζόμενης συναίνεσης».

Η «εικαζόμενη συναίνεση» δεν έχει ηθική βάση, δεν έχει λογικό έρεισμα, δεν έχει πρακτικό αποτέλεσμα. Εχει όμως τη δυνατότητα να οδηγήσει τις μεταμοσχεύσεις σε βέβαιη κοινωνική απαξίωση και σε παντελή αποτυχία.
Είναι λογικό να διερωτάται κανείς τι θα συμβεί με τα κηρύγματα και τις εκστρατείες περί της δωρεάς οργάνων ως «ύψιστης πράξης αλληλεγγύης». Ο Εθνικός Οργανισμός θα συνεχίσει να πορεύεται αυτοδιαψευδόμενος; Η Εκκλησία θα επιμένει να συμμετέχει αυτοαναιρούμενη; Ο κόσμος θα αποφασίσει να εμπιστεύεται εμπαιζόμενος;
Συναίνεση που εικάζεται δεν είναι συναίνεση.

*Ο Σεβασμιότατος κ. Νικόλαος είναι πρόεδρος της Επιτροπής Βιοηθικής της Εκκλησίας της Ελλάδος και μέλος του Εθνικού Οργανισμού Μεταμοσχεύσεων (ΕΟΜ).

4 Απριλίου 2011

Ο Παπαδιαμάντης για τη χρεοκοπία!


Τις ημύνθη περί πάτρης;
Και τι πταίει η γλαυξ, η θρηνούσα επί ερειπίων; Πταίουν οι πλάσαντες τα ερείπια. Και τα ερείπια τα έπλασαν οι ανίκανοι κυβερνήται της Ελλάδος.
Αυτοί οι πολιτικοί, αυτοί οι βουλευταί, εκατάστρεψαν το έθνος, ανάθεμά τους. Κάψιμο θέλουν όλοι τους! Τότε σ' εξεθέωναν οι προεστοί κ' οι «γυφτοχαρατζήδες», τώρα σε «αθεώνουν» οι βουλευταί κ’ οι δήμαρχοι.
Αυτοί που είχαν το λύειν και το δεσμείν εις τα δύο κόμματα, τους έταζαν «φούρνους με καρβέλια», δώσαντες αυτοίς ουχί πλείονας των είκοσι δραχμών μετρητά, απέναντι, καθώς τους είπαν, και παρακινήσαντες αυτούς να εξοδεύσουν κι απ' τη σακκούλα τους όσα θέλουν άφοβα, διότι θα πληρωθούν μέχρι λεπτού, σύμφωνα με τον λογαριασμόν, ον ήθελαν παρουσιάσουν.
Το τέρας το καλούμενον επιφανής τρέφει την φυγοπονίαν, την θεσιθηρίαν, τον τραμπουκισμόν, τον κουτσαβακισμόν, την εις τους νόμους απείθειαν. Πλάττει αυλήν εξ αχρήστων ανθρώπων, στοιχείων φθοροποιών τα οποία τον περιστοιχίζουσι, παρασίτων τα οποία αποζώσιν εξ αυτού…
Μεταξύ δύο αντιπάλων μετερχομένων την αυτήν διαφθοράν, θα επιτύχει εκείνος όστις ευπρεπέστερον φορεί το προσωπείον κ' επιδεξιώτερον τον κόθορνον.
Άμυνα περί πάτρης θα ήτο η ευσυνείδητος λειτουργία των θεσμών, η εθνική αγωγή, η χρηστή διοίκησις, η καταπολέμησις του ξένου υλισμού και πιθηκισμού, του διαφθείροντος το φρόνημα και εκφυλίσαντος σήμερον το έθνος, και η πρόληψις της χρεοκοπίας.

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης στην εφημερίδα «Ακρόπολις» το 1896