15 Νοεμβρίου 2013

"Νεκρολογούντες" με... ολοζώντανο λόγο!

Η διδασκαλία των Αρχαίων Ελληνικών πάλι στο επίκεντρο. Η στήλη μου "ΓΛΩΣΣΑ ΕΘΙΜΟ ΕΘΙΜΩΝ" στο τχ. 4 του περιοδικού "ΦΡΕΑΡ", που θα κυκλοφορήσει σε λίγες μέρες, φιλοξενεί άρθρο του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΕΝΤΡΩΤΗ,  Προέδρου στο Τμήμα Ξένων Γλωσσών, Μετάφρασης και Διερμηνείας του Ιονίου Πανεπιστημίου, στο οποίο θεωρεί αυταπόδεικτο ότι τα Αρχαία είναι νεκρή γλώσσα και χαρακτηρίζει "γελοίους" όσους επιμένουμε στην ανάγκη να αιμοδοτείται διαρκώς η διδασκαλία της Νέας Ελληνικής από τις στοιχειώδεις έστω γνώσεις της Αρχαίας, γιατί διαφορετικά απλώς θα παπαγαλίζουμε "ξεκάρφωτες" σημερινές λέξεις, αγνοώντας σε ποια οικογένεια λέξεων ανήκουν και, άρα, πώς γράφονται, τι σημαίνουν κ.λπ. Ο εκλεκτός πανεπιστημιακός κλείνει προτείνοντας τη διδασκαλία της ως ξένης γλώσσας στη Β΄ και Γ΄ Λυκείου και στη Φιλοσοφική και, μάλιστα κατ' εξαίρεση και παράλληλα με διδασκαλία της Λατινικής.
Προδημοσιεύω εδώ ένα απόσπασμα αυτού του άρθρου και ακολούθως ένα απόσπασμα από το δικό μου στο ίδιο τεύχος:
 
 

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ
Του Γιώργου Κεντρωτή
 
      Δεν χρειάζεται να είσαι ούτε ο Σωσύρ ούτε ο Γιάκομπσον για να «αποφανθείς» ότι τα αρχαία ελληνικά είναι γλώσσα νεκρή. Το γελοίον της αντίθετης άποψης –ότι, δηλαδή πρόκειται για... ζωντανή γλώσσα– αναδεικνύεται τουλάχιστον διττώς: Πρώτον, γνωρίζει κανείς πού εντοπίζεται γεωγραφικώς η κοινότητα των φυσικών ομιλητών της; Και, δεύτερον: υπ’ αυτή την έννοια «ομοίως» ζωντανή γλώσσα είναι και τα λατινικά!
Προχωράμε στο αμέσως επόμενο επίπεδο γελοιότητας: Όσο γελοίο είναι το να ισχυρισθείς ότι θα μιλήσεις καλύτερα γερμανικά και αγγλικά, αν εμβαθύνεις γλωσσικώς, π.χ., στο έπος του Νιμπελούνγκεν και στο έργο του Τσώσερ αντίστοιχα, άλλο τόσο (ίσως δε και περισσότερο, λόγω ακριβώς της πολύ μεγαλύτερης χρονικής απόστασης) είναι το να πιστεύεις ότι ο κλασικός αττικισμός θα σε καταστήσει κραταιό χρήστη της νέας ελληνικής. Όταν, μάλιστα, κραυγάζεις περί τούτου, όπως δυστυχώς συμβαίνει επί έτη και έτη στην πατρίδα μας, τότε δεν είσαι απλώς γελοίος, αλλά η περίπτωσή σου βοά – καθιστώντας σε, εκτός από άσχετο, και διαβόητο.
Όποιος πιστεύει ότι μέσω της γνώσης των ευκτικών του αορίστου β΄ των ανωμάλων εις –μι ρημάτων και επί τη βάσει της συντακτικής αναγνώρισης των γενικών κατηγορηματικών της ιδιότητας και των κατά δοτικήν κατηγορουμένων θα κατασταθεί σέμνωμα και εγκαλλώπισμα του νεοελληνικού λόγου, είναι απλώς simplicissimus, παναπεί αφελέστατος. [...]
Ας παραδεχθούμε, επί τέλους, την αλήθεια! Όχι μόνο θα μας ωφελήσει ως έθνος και θα μας απαλλάξει από ιδεολογηματικές αγκυλώσεις, αλλά και, επί πλέον, θα  μπορέσουμε να ανασάνουμε ελεύθερα δίχως κανέναν βραχνά. Πού βρίσκεται η αλήθεια; Σε δύο απλές, απλούστατες διαπιστώσεις και παραδοχές. Στο ότι, πρώτον, οι όποιες λόγιες επιβιώσεις στη γλώσσα, που μιλάμε σήμερα, οφείλονται σχεδόν αποκλειστικά στην αρχαΐζουσα καθαρεύουσα (: και από ελάχιστα έως καθόλου στην αρχαία ελληνική), και στο ότι, δεύτερον, η αρχαία ελληνική μαθαίνεται –αφού δεν ομιλείται– μόνο με έναν τρόπο: ως ξένη γλώσσα. [...]
 
 
"ΝΕΚΡΟΛΟΓΟΥΝΤΕΣ" ΜΕ... ΟΛΟΖΩΝΤΑΝΟ ΛΟΓΟ!
Του Γιάννη Β. Κωβαίου


     Οφείλω να δηλώσω εξαρχής ότι ειλικρινά χαίρω για την αρτιότητα του νεοελληνικού λόγου που αρθρώνουν ή γράφουν σχεδόν όλοι εκείνοι οι συμπατριώτες μας οι οποίοι αποκαλούν «νεκρή γλώσσα» τα Αρχαία Ελληνικά! Αναφέρομαι, φυσικά, στους σοβαρούς, στιβαρούς και καλοπροαίρετους επιστήμονες, πολιτικούς ή άλλους, που μετέχουν στον προβληματισμό για τη διατήρηση ή κατάργηση της διδασκαλίας των Αρχαίων. Είναι βέβαιο πως το υψηλό επίπεδο λόγου –με την ορθοέπεια στην εκτύλιξή του αλλά με κορωνίδα το αξιοθαύμαστο και ακριβολόγο λεξιλόγιο, που αποκαλύπτει τη βαθιά παιδεία κάποιου ομιλητή ή συγγραφέα– το χρωστούν στην άριστη ή έστω επαρκή αναστροφή τους κάποτε με το μάθημα ή και εκτός σχολείου με το άθλημα αυτό. Εκ των πραγμάτων το χρωστούν, εκόντες άκοντες, και στο γενετικό υλικό τους, εφόσον η Ελληνική αποτελεί μητρική τους γλώσσα. Από εκεί και πέρα, οι κεκράκτες και των δύο πλευρών δεν μας αφορούν, είτε χειρίζονται ικανοποιητικά τη γλώσσα μας είτε όχι. [...]
    Η διακύβευση είναι να καταστήσουμε ελκυστικότερη τη διδασκαλία, με πιο εύληπτα κείμενα και με παιγνιώδη διδακτική από την Ε΄ Δημοτικού και όχι να αποκαθηλώσουμε την προσέγγιση των παλαιότερων μορφών της γλώσσας μας, όπως –φερ’ ειπείν– της ελληνιστικής κοινής, που ακούμε στην εκκλησία. Τα σημερινά, πάντως, εγχειρίδια του Γυμνασίου τρομάζουν και απωθούν τους μικρούς μαθητές μας, που παλεύουν ήδη να διαχειριστούν και 2-3 ξένες γλώσσες!
     Αν το κάνουν όλο και πιο συστηματικά και εμφατικά για την Αρχαία Ελληνική τόσα άλλα κράτη, το κάνουν, ασφαλώς, παρέχοντας μια ξ έ ν η γλώσσα στους νεαρούς πολίτες τους, όπως άλλωστε και το δικό μας διδάσκει ξένες γλώσσες –καλώς ή κακώς– από την Α΄ Δημοτικού. Όμως, η Ελληνική στη διηνεκή διαμόρφωσή της πώς είναι δυνατό να παρουσιαστεί από τη δική μας Πολιτεία στα ίδια τα Ελληνόπουλα σαν… ξένη, όπως ζητούν επίμονα κάποιοι; Ας πούμε –και για να μείνουμε στην ίδια τη λέξη– θα τα διδάσκουμε ότι ο  Εύξεινος Πόντος αποτελείται από τις… ξένες λέξεις «ξένος» (αποσιωπώντας τεχνηέντως και το «Ὦ ξεῖν᾿, ἀγγέλλειν Λακεδαιμονίοις…», που θα μας έκανε μεγάλη ζημιά!) , «ευ» (σιγοντάροντας το «θένκς» των παιδιών, μέχρι να ξεχαστεί το «ευχαριστώ» και όλα τα «ευ») και «πόντος» (με την κρυφή ελπίδα ότι και το «καταποντίζομαι» τους έμοιαζε για ξένο); Και, αν για διάφορες λέξεις που ενσωματώθηκαν στο λεξιλόγιό μας υποδεικνύουμε στους μαθητές την ξενική προέλευση, όπως αραβική, ιταλική, σλαβική κ.λπ., τι προέλευση θα επιφυλάξουμε στις χιλιάδες ελληνικές λέξεις μας: «προέρχονται από το μακρινό παρελθόν»; (Ποιου λαού και ποιου πολιτισμού;) [...]

16 Οκτωβρίου 2013

Πέτυχε στην πράξη το... Δ΄ ΠΡΟΣΩΠΟ!

"Ευχαριστώ θερμά το... Δ΄ πρόσωπο! Δηλαδή, εγώεμείς οι ομιλητές) ευχαριστούμε εσάς (το ακροατήριο) και όλοι μαζί το Σπίτι της Κύπρου για την υποδειγματική
όπως πάντα φιλοξενία!"
Με τα λόγια αυτά έκλεισα τη ζεστή βραδιά της παρουσίασης του βιβλίου μου, τη Δευτέρα 14 Οκτωβρίου 2013.
 
 
   Μεταξύ άλλων, η κ. Χάρις Σχολινάκη-Χελιώτη, διδάκτωρ Ιστορίας της Τέχνης και επίτιμη σχολική σύμβουλος Φιλολόγων, παρουσίασε τη θεωρία του συγγραφέα για τη συνάρθρωση των τριών προσώπων από κοινού στο Δ΄, αφού πρώτα αναφέρθηκε στο εξώφυλλο του βιβλίου:
[...] Εκτός από τον προκλητικό, θα μπορούσα να πω, τίτλο του βιβλίου, ο οποίος από την πρώτη στιγμή, νομίζω, εξάπτει την περιέργεια και το ενδιαφέρον κάθε φιλαναγνώστη και φιλαναγνώστριας, και το εξώφυλλο του βιβλίου, ως σύνολο, εκπέμπει ένα συγκεκριμένο και ενδιαφέρον αισθητικό στίγμα, το οποίο, καθώς η ανάγνωση του βιβλίου προχωρεί, αποκαλύπτει τη συνάφειά του με τις θέσεις και την προβληματική των κειμένων. Στοιχείο βέβαια που επίσης αποκαλύπτει και τη βαθιά εξοικείωση του συγγραφέα με τη γλώσσα των εικόνων και τη σημειολογική τους βαρύτητα.
Η μικρή διακριτική εικόνα, δημιούργημα κι αυτή μιας ακόμη καλλιτεχνικής ιδιότητας του Γιάννη Κωβαίου, δηλ. του φωτογράφου καλλιτέχνη, σηματοδοτεί αισθητικά το ευρύτερο ιδεολογικό πλαίσιο, στο οποίο κινείται και συμπυκνώνει τις θεματογραφικές του έγνοιες και αγωνίες: Ο άνθρωπος, οι άλλοι, οι σχέσεις, η κοινωνία, ο πολιτισμός, ο χώρος, ο γεωγραφικός και ο χρόνος ο ιστορικός, ο Ελληνισμός.

Ακολούθως, εξήγησε τη θεωρία:
Η συνύπαρξη των ενεργούντων ή των πασχόντων προσώπων συναποτελεί μια δυναμική τριαδική ενότητα που συνοψίζει την ενέργεια ή το πάθος τους, που νοηματικά ξεπερνά τα όρια των γραμματικών πρώτου (Α΄), δεύτερου (Β΄) και τρίτου (Γ΄) προσώπου. Αυτήν την ενότητα, τη συνάρθρωση των τριών προσώπων, ο συγγραφέας την ονομάζει «Τέταρτο Πρόσωπο» και την προτείνει στον αναγνώστη και την αναγνώστρια των κειμένων του για από κοινού προβληματισμό. Σπεύδει βεβαίως με έμφαση να εξηγήσει πως πρόκειται για ένα καθαρά θεωρητικό σχήμα, το οποίο σε καμιά περίπτωση δεν εμπλέκεται με τη γραμματική τάξη.
Με αυτήν την προσέγγιση της γλώσσας και την επινόηση του Δ΄ Προσώπου, ο Γιάννης Κωβαίος θεωρεί ότι είναι δυνατό να φωτιστεί, κατά το δυνατόν, ένας ολόκληρος μηχανισμός σχέσεων και συσχετισμών, θέσης και άρνησης, δράσης και αντίδρασης ανάμεσα στα πρόσωπα ή τις ομάδες προσώπων.

   Μιλώντας για την ενότητα περί Γλώσσας, σημείωσε:
 [...] Με κεντρικό άξονα, την αποτίμηση των αποτελεσμάτων της γλωσσικής μεταρρύθμισης και της καθιέρωσης του μονοτονικού, στη διάρκεια μιας τριακονταετίας, ο Γιάννης Κωβαίος θίγει ζωτικά, όπως πιστεύω, θέματα γλώσσας, κοινωνίας και επικοινωνίας. Και επειδή, για να είναι γόνιμος ο απολογισμός, πρέπει πρωτίστως να εμπεριέχει το στοιχείο της κριτικής προς πάσα κατεύθυνση, τα δοκίμια αυτά θέτουν βεβαίως τα σοβαρά προβλήματα που σήμερα αντιμετωπίζει η γλώσσα μας εξαιτίας της κακής χρήσης της, αλλά και επισημαίνουν τις ευθύνες όλων μας για τις κάθε μορφής στρεβλώσεις της. Η γλώσσα, αυτή «η πρώτη ύλη του πολιτισμού», όπως την αποκαλεί ο συγγραφέας, δυστυχώς όχι μόνο δεν αξιοποιήθηκε, αλλά απαξιώθηκε με πολλούς τρόπους και σε πολλές όψεις της καθημερινής, σχολικής, κοινωνικής, πολιτικής ζωής.
   Κλείνοντας, αναφέρθηκε στην ενότητα για την "ανθρωποπρέπεια":
[...] Η ανθρωπιά λοιπόν είναι το ζητούμενο στη δύσκολη εποχή μας. Αυτή που θα μας ξανασυνδέσει με το Εσύ με τον ΄Αλλον, σε μιαν οργανική ενότητα, για να πορευτούμε, όπως αναφέρει ο συγγραφέας, μαζί του «Εις Εμμαούς». Δύσκολη διαδικασία η συνάντηση αυτή μέσα στο κλίμα του ατομισμού, της μισαλλοδοξίας, της καχυποψίας και του φόβου, που καλλιεργήθηκαν από τον ανταγωνισμό, τον καταναλωτισμό, την επίδειξη και, δυστυχώς, κατά καιρούς ενισχύθηκαν με την ανοχή της πολιτείας.
Ανάγκη ανάδειξης, λοιπόν, του καθενός μας σε πρόσωπο. Εκεί βρίσκεται η ουσία του ανθρωπισμού, η δύναμη του πνεύματος, της κλασικής παράδοσης και της ορθόδοξης πίστης. Στο υπεύθυνο κοινωνικό ον, στον πολίτη που έχει την πνευματική και ηθική δύναμη να αυτοπροσδιορίζεται όχι σε μια αυτιστική εσωστρέφεια, αλλά σε σχέση πάντα με το Εσύ και τον ΄Αλλον και παράλληλα σε κοινωνία με το Αιώνιο Σύ. Ο ΄Αλλος βέβαια είναι ο αδελφός, ο φίλος, ο συμπολίτης, ο κατατρεγμένος ξένος, τον οποίο ο άνθρωπος, ως πρόσωπο, ως πολίτης, ως πνευματική και ηθική οντότητα δεν μπορεί παρά να τον αντιμετωπίζει ως ισότιμό του.
***
Στη δική της ομιλία, η ομότιμη καθηγήτρια του Παντείoυ Πανεπιστημίου και συγγραφέας κ. Νίκη Καλτσόγια-Τουρναβίτη υπογράμμισε και τα εξής:
[...] Είχα τη χαρά να διαβάσω το βιβλίο αυτό του Γιάννη Κωβαίου τον Ιούλιο σ’ ένα μικρό, άγνωστο στους πολλούς, παράδεισο δίπλα στη θάλασσα. Διαβάζοντάς το έκανα διάλογο μαζί του κι’ έγραφα τις σκέψεις και τα σχόλιά μου σε κάθε σελίδα του. Έτσι όταν μου έκανε αργότερα την τιμή να με καλέσει να μετάσχω στην παρουσίασή του, δέχθηκα με χαρά, γιατί ήμουν ήδη έτοιμη και κατασταλαγμένη ως προς την αξιολόγησή μου.
[...] Ασφαλώς, τα θέματα που επιλέγει να αναδείξει ο Γιάννης Κωβαίος ανήκουν στα μεγάλα και πολύ κρίσιμα θέματα της εποχής μας. Μόνο που έχει ένα μοναδικό τρόπο να τα προβάλλει. Η θαυμάσια, πολύπλευρη παιδεία του, και ιδιαίτερα οι γνώσεις του ελληνικού κλασικού πολιτισμού και της ιστορίας του τόπου, που διαθέτει, αλλά και σύγχρονων θεωρητικών και επιστημονικών γνώσεων, αποτελούν ένα πολύχρωμο υφάδι, που με αυτό υφαίνει το λόγο του. Με το βιβλίο του αυτό προσφέρει μια ανανέωση του δοκιμιακού λόγου. Ο λόγος στο κλασικό δοκίμιο είναι ήπιος, διαυγής, με λογοτεχνικές αρετές. Εδώ ο λόγος του είναι γεμάτος πάθος, νεανική ορμή, επαναστατικός, ασυμβίβαστος. Λογοτέχνης, ποιητής, στοχαστής, άγρυπνο μάτι του κοινωνικού και πολιτικού γίγνεσθαι και κατανόησης των αλλαγών στο σύγχρονο κόσμο.
[...] Ο Γιάννης Κωβαίος είναι μια συνείδηση που ζει στην εποχή της. Σαρκάζει όσα στραβά βλέπει. Απελπίζεται και ελπίζει. Ταράζει από το λήθαργο. Ένας διανοούμενος που κατεβαίνει στον έντυπο δρόμο, με το λόγο του. Ηχηρό, πύρινο, στέρεα δομημένο, άφοβο, ασυμβίβαστο. Τα κείμενά του έχουν φωνή. Ο λόγος του συχνά είναι σαν βέλη σε φαρέτρα πολεμιστή. Μέσα από την έκρηξη συγκίνησης που δίνει, θέτει και τη δική του ευθύνη. Ψάχνει να βρει βηματισμό, Ισορροπία. Και τη βρίσκει. Το μήνυμά του είναι: Η ΠΑΙΔΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ. Και η πολιτική είναι το όπλο της Δημοκρατίας.   
Δεν είναι ουτοπιστής. Διερωτάται: Υπάρχει καιρός; Ασφαλώς. Όσο υπάρχουν τέτοιοι δάσκαλοι υπάρχει ελπίδα.
Κυρίες και Κύριοι,
Κλείνοντας τη μελέτη του βιβλίου του στις 20 Ιουλίου στο Δρέπανο, σημείωνα στο εσωτερικό του εξώφυλλο: Στρατευμένη γνώση. Αντέχει κανείς να το διαβάσει;

***
Τέλος, στην πρόσφατη μέσω του βιβλίου γνωριμία του με τον συγγραφέα αναφέρθηκε ο καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής, κοσμήτορας της οικείας Σχολής και διευθυντής του Κέντρου Ανατολικών Σπουδών του Παντείου Πανεπιστημίου κ. Χριστόδουλος Γιαλλουρίδης, ο οποίος δήλωσε εντυπωσιασμένος από το περιεχόμενο και τη μαχητικότητα των θέσεων του Κωβαίου γύρω από τα εθνικά θέματα και περιέστρεψε την εισήγησή του στη δοκιμασία του Ελληνισμού λόγω του Κυπριακού, προσβλέποντας μαζί με τον συγγραφέα σε μια ριζική "Αναγέννηση του έθνους".
   Μελωδικές εξαίσιες "γέφυρες" ανάμεσα στις ομιλίες έκανε ο γνωστός μουσικοσυνθέτης, δάσκαλος της Μουσικής και πρωτοψάλτης κ. Βασίλης Χατζηνικολάου εκτελώντας στο πιάνο συνθέσεις Μπάρτοκ, Σαββόπουλου, Χατζηδάκι αλλά και διασκευές του.
 
>>> Το φωτογραφικό υλικό για το κολάζ είναι του φίλου Γιάννη Παπαϊωάννου.

6 Οκτωβρίου 2013

"ΣΕ Δ΄ ΠΡΟΣΩΠΟ": ΣΑΣ ΠΡΟΣΚΑΛΩ ΣΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ

 
Φίλες και φίλοι, έχω την τιμή να σας προσκαλέσω
και θα είναι μεγάλη η χαρά μου να ιδωθούμε
στην παρουσίαση του βιβλίου μου
 
«ΣΕ Δ΄ΠΡΟΣΩΠΟ»
 Τη ΔΕΥΤΕΡΑ 14 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2013, ώρα 20.00
στο "ΣΠΙΤΙ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ", Ξενοφώντος 2Α Σύνταγμα
 
Για το βιβλίο θα μιλήσουν:
Νίκη Καλτσόγια - Τουρναβίτη, ομότιμη καθηγήτρια Παντείου Πανεπιστημίου, συγγραφέας.
Χάρις Σχολινάκη - Χελιώτη, δ.φ., Επίτιμη Σχολική Σύμβουλος Δ.Ε.
Χριστόδουλος Γιαλλουρίδης, Καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής Διευθυντής του Κέντρου Ανατολικών Σπουδών του Παντείου Πανεπιστημίου
 Στο πιάνο θα συνοδεύσει ο μουσικοσυνθέτης Βασίλης Χατζηνικολάου.
 


ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ "ΦΡΕΑΤΟΣ"

 
Το Σάββατο, λοιπόν, 5 Οκτωβρίου 2013 -προσωπικά χάρηκα και τη σύμπτωση με την Παγκόσμια Ημέρα των Εκπαιδευτικών!- έγινε στο πατάρι του "ΑΡΜΟΥ" η παρουσίαση του περιοδικού μας. Κόσμος πολύς και εκλεκτός!
Ομιλίες καίριες και μεστές!
 
Από αριστερά: Ο ιδιοκτήτης-δ)ντής Δημήτρης Αγγελής
και οι ομιλητές Αλέξης Ζήρας, Νατάσα Κεσμέτη και Νίκος Βατόπουλος
 
 
Ο έγκριτος δημοσιογράφος της "Καθημερινής" κ. Νίκος Βατόπουλος εξέφρασε τον θαυμασμό του για "το φιλόδοξο και πολύ αξιόλογο, όπως δείχνουν και τα 3 ως τώρα τεύχη και ιδίως το τελευταίο, εγχείρημα στους καιρούς αυτούς", χαιρέτισε την "αρμονική συνύπαρξη των γενεών συγγραφέων αλλά και εικαστικών, που συνεργάζονται με το ΦΡΕΑΡ" και κατέθεσε χρηστικές ιδέες, για να γίνει ευρύτερα γνωστό το περιοδικό.
Ο συγγραφέας και κριτικός κ. Αλέξης Ζήρας τόνισε τις αντιξοότητες με τις οποίες καλούνται να αναμετρηθούν πάντα -και ιδιαίτερα σήμερα- οι εκδόσεις περιοδικών Λόγου δηλώνοντας την ικανοποίησή του για τις έως τώρα επιδόσεις του ΦΡΕΑΤΟΣ.
Η συγγραφέας και εκ των μελών της συντακτικής ομάδας κ. Νατάσα Κεσμέτη σκιαγράφησε την ταυτότητα του νέου περιοδικού διαμέσου αποσπασμάτων κειμένων των εκδοθέντων τευχών, όπως του Μητροπολίτη Περγάμου κ. Ιωάννου Ζηζιούλα, του καθηγητή κ. Διονύση Μαγκλιβέρα, του Κώστα Κουτσουρέλη, της Έλενας Σταγκουράκη, του Γιώργου Βαρθαλίτη, του Θεόδωρου Παντούλα, του Κώστα Βραχνού, του Χαράλαμπου Φύτρου, του Γιάννη Β. Κωβαίου κ.ά.
 


1 Οκτωβρίου 2013

ΤΟ "ΦΡΕΑΡ" ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΤΑΙ!

 
 
Εκδήλωση στον "Αρμό"
Σάββατο 5 Οκτωβρίου
 
Σας προσκαλούμε στην παρουσίαση του περιοδικού
(και των τριών τευχών) το Σάββατο 5 Οκτωβρίου και ώρα 12 το μεσημέρι
στο πατάρι του "Αρμού" (Μαυροκορδάτου 11, Αθήνα).
 
Για το Φρέαρ θα μιλήσουν ο δημοσιογράφος της Καθημερινής Νίκος Βατόπουλος και οι συγγραφείς Αλέξης Ζήρας και Νατάσα Κεσμέτη.
Σας περιμένουμε!  

11 Σεπτεμβρίου 2013

Δωρικού ρυθμού μετά... τρούλου. Ή: Καθώς θα χτυπάει το πρώτο κουδούνι...

ΚΑΘΩΣ ΘΑ ΧΤΥΠΑΕΙ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΚΟΥΔΟΥΝΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΙΑΣΜΟ…
ΚΑΙ ΘΑ ΜΠΑΙΝΟΥΜΕ ΣΤΙΣ ΑΙΘΟΥΣΕΣ ΜΟΥΔΙΑΣΜΕΝΟΙ ΟΣΟ ΠΟΤΕ…
ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΚΑΘΩΣ ΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ, ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ ΒΑΛΛΟΝΤΑΙ…

[…] Τί δυνάμεις πομένουν, ραγε, στν λληνισμό, γι ν ποπειραθον τν ναβίωση κα πιβίωσή του; Θ φανε κοινότοπο, στόσο μ τν ες τοπον παγωγ θ καταλήξουμε στς τελευταες φεδρεες το πνευματικο κόσμου μας! Θ ποφύγω μεγαλοστομίες, το τύπου « πιστήμη, Διανόηση, Τέχνη ποτελον τ σωσίβιά μας κα σήμερα πως νέκαθεν». Θ ξεχωρίσω, μως, ρκετος μεμονωμένους πιστήμονές μας, πο διαπρέπουν σ λο τν κόσμο· ρκετος ργάτες το πνεύματος κα τς τέχνης, πο κερδίζουν πάξια διακρίσεις ντς  κα κτς τν τειχν· ρκετος κπαιδευτικούς μας, πο ξεπερνον τ μιζέρια τν γραφειοκρατν κα τ μονοπώληση τς κουλτούρας κα τς διαπαιδαγώγησης π μηχανισμος λλότριους, γι ν ποτίσουν τν καλλιέργεια τν λλήνων· ρκετούς, τέλος, κληρικούς, πο ν μέσω πολλν «ληστν» γωνίζονται κόμη στ «κρυφ σχολει» τν λληνορθόδοξων ξιν!
    Μέσα σ’ να διεθνς τοπίο «New Age» κα «New Deal», μ σα ατ συνεπάγονται γι τ θη, γι τς δέες, γι τν λόγο, γι τν πίστη, γι τ σωματικ κα κυρίως  τν ψυχικ γεία λων σοι – κόντες κοντες – ναστρεφόμαστε, δοκιμάζουμε συμμετέχουμε στν κυρίαρχη κουλτούρα, μέσα σ’ να τέτοιο τοπίο, κάμποσοι εραπόστολοι τς λληνικότητας δίνουν κα κερδίζουν κα σήμερα μάχες! Στηρίζουν κα προωθον τν λληνικ γλώσσα κα τς λληνικς σπουδς σ πανεπιστήμια κα νστιτοτα λης τς φηλίου. Πρωτοστατον στ συμμαχία γι τν πιστροφ τν γλυπτν το Παρθενώνα. πομιμνήσκουν σ πιλήσμονες τ ποικίλα «χρέη» τους πρς τν λληνισμό. Διανοίγουν στ ντουβάρια τν ναν, τν σχολείων, τν πολιτιστικν κέντρων τος μυστικος –κε καταντήσαμε!– εραγωγούς, γι ν’ ναπνέει λλάδα! Κα βέβαια, ναφερόμαστε κα τιμομε τος φωτισμένους, δηλαδ τος παιδαγωγούς, χι τος τυφλούς, τος κεκράκτες το θνικο πνεύματος.
    Μ τ συστράτευση κα ναρίθμητων γνήσιων Φιλελλήνων μεταξ τν πνευματικν κύκλων λου το κόσμου, σφυγμς το λληνισμο χει πολλς λπίδες ν ξαναχτυπήσει σ ρυθμό. ς πομε, σ δωρικ ρυθμό μετά... τρούλου. τσι, γι τ σύνθεση! Γιατί, τελευταα, κτς π τος ξενομανες, κτς π’ τος φιάλτες κα κτς π τος ναίσθητους συμπατριτες μας, νεφύησαν κα ο μαχητς τς διελκυστίνδας, πο κφράζουν «γνησιότερα» τν λληνισμό. ντ ν συμπράξουν γι τν ναβίωσή του, ναβίωσαν ριδες κα δεολογήματα το μακρινο παρελθόντος, μοιρασμένοι σ λάτρεις τς πρ Χριστο λλάδας κα σ φανατικούς τς ρθόδοξης μετ Χριστόν. Οδείς, στόσο, χει τ δικαίωμα ν καταφέρει μι τέτοια τσεκουρι στν διάλειπτη πορεία το λληνισμο π χιλιάδες χρόνια, ετε μ Δία κα Πότνια Κυρία ετε μ Χριστ κα Παναγία. Στ κάτω-κάτω, «νεκροθάπτες» το λληνισμο περίσσευαν πάντοτε. ναγεννητς χρειαζόμαστε!

 (Από το βιβλίο μου «ΣΕ Δ΄ ΠΡΟΣΩΠΟ», Αθήνα 2013)
Η αρμονική συνύπαρξη 10 και πλέον αιώνων στην Αρχαία Αγορά της Αθήνας ενός κλασικού μνημείου στο βάθος, του Ηφαιστείου (γνωστού ως Θησείου), και του ναού της μεσοβυζαντινής περιόδου των Αγίων Αποστόλων του Σολάκη αποτελεί τη σιωπηρή δήλωση των προγόνων μας  ότι Η ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΝΙΑΙΑ, ΑΔΙΑΙΡΕΤΗ ΚΑΙ ΑΤΑΛΑΝΤΕΥΤΗ ΣΤΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ! Α Δ Ι Α Λ Ε Ι Π Τ Η !
Έτσι κι αλλιώς, το έχουν βροντοφωνάξει ο  Γεώργιος Πλήθων, ο Μακρυγιάννης, ο Κολοκοτρώνης και τόσοι άλλοι! ΑΣ ΜΑΣ ΑΦΗΣΟΥΝ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΝΑ ΣΤΗΡΙΖΟΜΑΣΤΕ ΚΑΠΟΥ!

 

7 Σεπτεμβρίου 2013

YES!!!! WE ARE THE WINNERS!

Ε λοιπόν, NAI!!! (ή YESSSS!!!)
Ο ΒΛΑΣΗΣ ΡΑΦΑΗΛΙΔΗΣ, που τράβηξε και επεξεργάστηκε την εκπληκτική αυτή φωτογραφία (χωρίς, εννοείται την ελληνική σημαία), είναι πια και επίσημα Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΝΙΚΗΤΗΣ ΤΟΥ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ με θέμα το World Trade Center!


Δεν του αξίζουν απλώς πολλά και θερμά ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ! Προσωπικά και χωρίς σοβινιστικές ή άλλες κορόνες, νιώθω υποχρέωση να ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΩ τον ίδιο και τη  σύζυγό του και στενή φίλη μου Δήμητρα Κούκη για την τονωτική ένεση που μας έκαναν και μάλιστα αντιμετωπίζοντας ψύχραιμα και με αυτοπεποίθηση τον «πόλεμο» λάσπης που δέχτηκαν από τα «γεράκια» της Διεθνούς Φωτογραφίας! (Αναγκαστικοί οι συνειρμοί μέρες που έρχονται…).

Εκφράζοντας –θέλω να πιστεύω– και όλους τους Έλληνες που νιώθουν ειλικρινά να αγαλλιούν για τους φίλους μας, δηλώνω την υπερηφάνειά μου και υψώνω τη γαλανόλευκη στο υψηλότερο κτήριο του Δυτικού Ημισφαιρίου!

 

1 Σεπτεμβρίου 2013

Ενώπιον της νέας σχολικής χρονιάς...


Η αγαπημένη φίλη Γεωργία, που ζει και δικηγορεί στην Πάρο, περιμένει το δεύτερο αγοράκι της. Καθώς από σήμερα αρχίζει και ουσιαστικά το σχολικό και το ακαδημαϊκό έτος 2013-14, θέλω με τις συμβολικές αυτές εικόνες να ευχηθώ στους συναδέλφους εκπαιδευτικούς όλων των βαθμίδων, στους μαθητές, στους φοιτητές και στις οικογένειές τους ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ και ΠΙΣΤΗ σε αυτό που κάνουμε!
Αν πιστεύουμε βαθιά την ΥΨΙΣΤΗ ΑΞΙΑ της εκπαιδευτικής διαδικασίας, με όποιον ρόλο και αν εμπλεκόμαστε σε αυτήν, να δείτε που θα επιβάλουμε τελικά την πεποίθησή μας και στους μηχανισμούς που εργάζονται πυρετωδώς για την απαξίωσή της!
Ο ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ, πάντως, (σε συνέντευξή του στην ΕΡΑ, 25-3-90) εξέφραζε την εκτίμηση ότι «ομαδικά ο άνθρωπος προχωράει με την ισχυρή Παιδεία. Αλλά την ισχυρή Παιδεία δεν τη θέλουν τα κράτη. Οι κοινωνίες δεν τη θέλουν την ισχυρή Παιδεία, διότι ανεξαρτητοποιεί τα άτομα και γίνονται επικίνδυνα…» (στο 26:00)
 

 
Συμπίπτουν οι απόψεις του με αυτές που πρόκειται να δημοσιεύσω στο 3ο τεύχος του περιοδικού ΦΡΕΑΡ, μικρό απόσπασμα των οποίων παραθέτω εδώ σε προδημοσίευση:

[...] Έχουν δει, έστω στον ύπνο τους, οι ιθύνοντες με τι στελέχωση και τι εξοπλισμό λειτουργούν τα σχολεία στις χώρες που… ζηλεύουν; Ή το απλούστερο: Έχουν ρωτήσει ποτέ τους βλοσυρούς εκπροσώπους της τρόικας, στο τραπέζι όπου διαπραγματεύονται τις «σφαγές», σε τι σχολεία φοιτούν τα παιδάκια τους; Όμως εκείνα σε 20 χρόνια δεν θα μπαίνουν στον κόπο να έρχονται στην Ελλάδα ούτε καν θα «διαπραγματεύονται» με τα δικά μας παιδιά, τα οποία θα ωχριούν μπροστά στους «Μοιραίους» του Βάρναλη· θα επιβάλλουν μέσω τηλεδιάσκεψης και ηλεκτρονικού ταχυδρομείου τις περικοπές και τις όποιες άλλες αποφάσεις τους.
Μήπως, εντέλει, απώτερος και ανομολόγητος στόχος της παγκόσμιας νέας τάξης πραγμάτων είναι η οριστική κατάργηση του Σχολείου, όπως το γνωρίζαμε τόσους αιώνες; Μήπως την επόμενη γενιά την καθηλώσουν μπροστά σ’ έναν «προσωπικό» (!) υπολογιστή του σπιτιού, από όπου θα «κατεβάζει» γνώσεις και πάντα ηλεκτρονικά θα δίνει τεστ, συγκεντρώνοντας βαθμολογία και «τυπικά προσόντα»; Μήπως, δηλαδή, παραέγινε ενοχλητικός ή και επικίνδυνος ένας χώρος –που θα μπορούσε, αίφνης, να στεγάσει ένα εμπορικό κέντρο– στον οποίο συν-κεντρώνονται, συν-αναστρέφονται, συν-ομιλούν, συν-εργάζονται, συν-σκέπτονται, συν-αισθάνονται, συν-αγωνίζονται, ακόμη και συν-πλέκονται, με μια λέξη κοινωνικοποιούνται συν-μαθητές; Όταν δε στον χώρο αυτόν εργάζονται και κάποιοι αχάριστοι και πλεονέκτες επιστήμονες, που όπως σε γνωστή χώρα συζητούν να απεργήσουν μετά από 25 ακριβώς χρόνια σε περίοδο εξετάσεων, οπότε προληπτικά οφείλουμε να τους επιστρατεύσουμε, μήπως ο θεσμός έκλεισε με «οικτρή αποτυχία» τον κύκλο του;[...]

28 Αυγούστου 2013

Θρίαμβος της ελληνικής συμμετοχής!

Και ναι, η Δήμητρα και ο Βλάσης νίκησαν!!!
Με 13.785 ψήφους έναντι 12.211 του δεύτερου!
Και, φυσικά, σας ευχαριστούν όλους θερμά για τη στήριξη!
*
Η χαρά, η τιμή και η υπερηφάνειά μας εδράζονται περισσότερο στο συναίσθημα ΔΙΚΑΙΩΣΗΣ των φίλων μας, αφού αντιμετώπισαν έναν πολύ βρώμικο "πόλεμο" από τους κύκλους του 2ου και του 3ου συμμετεχόντων Αμερικανών!
Εξού και η σύνθεσή μου με τη Δήμητρα-βράχο σε όλα αυτά!
 
Εν αναμονή των επίσημων αποτελεσμάτων,
ένα ηχηρό ΕΥΓΕ στα παιδιά!
 

8 Αυγούστου 2013

Ψηφίστε φανατικά δύο άξιους 'Ελληνες!

Φίλες και φίλοι μου, όσοι έχετε Facebook ενημερωθείτε από την πιο κάτω ανάρτηση της καλής μου φίλης ΔΗΜΗΤΡΑΣ ΚΟΥΚΗ και αποδυθείτε σ' έναν ωραίο αγώνα να βγουν νικητές και να εκπροσωπήσουν την Ελλάδα η Δήμητρα και ο Βλάσης!

Οι πληροφορίες για τον Διαγωνισμό ΕΔΩ.
Εμπρός, να ανεβάσουμε το κοντέρ της ελληνικής κούρσας!
 
Ψηφίζετε -θυμίζω- ΕΔΩ!
 

23 Ιουλίου 2013

To "ΦΡΕΑΡ" με το 2ο τεύχος του


 

 
Κυκλοφόρησε το 2ο τεύχος του περιοδικού «ΦΡΕΑΡ»  
με τις εξής εκλεκτές συνεργασίες:
Αλέξης Ζήρας  ΒΟΥΣΤΡΟΦΗΔΟΝ  Ή Η ΑΤΑΞΙΑ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ
(Μια μαρτυρία για την πρώτη εμφάνιση του Αλέξη Ζήρα στα Γράμματα πριν από 45 χρόνια και συνάμα η αποτύπωση της πνευματικής ατμόσφαιρας μιας εποχής).
Κυριάκος Χαραλαμπίδης ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ
Αναστάσης Βιστωνίτης Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΙΔΩΛΟ ΤΗΣ
Τάσος Πορφύρης À PLEINE HALEINE
Kώστας Θ. Ριζάκης ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ
Ντίνος Σιώτης ΚΑΤΕΒΑΙΝΟΝΤΑΣ ΤΗ ΣΚΟΥΦΑ
(Ένα ποίημα για τη λογοτεχνική ανθρωπογεωγραφία της γνωστής αθηναϊκής οδού) 
Ανδρέας Μήτσου  ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΚΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ / ΤΟ ΤΕΡΑΣ
Ηλίας Λ. Παπαμόσχος ΤΟ ΘΕΑΜΑ
Τ.Σ. Έλιοτ EAST COKER
(ΑΠΟΔΟΣΗ: ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΟΣΜΑΤΟΠΟΥΛΟΣ)
Λάκης Παπαστάθης ΔΟΜΗ ΚΑΙ ΑΦΑΙΡΕΣΗ ΣΤΟ ΣΕΝΑΡΙΟ
Βάκης Λοϊζίδης 12 ΧΡΟΝΩΝ ΣΤΗ ΧΩΡΑ
Δημήτρης Π. Μανώλος ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΗΣ ΠΛΗΓΗΣ ΜΟΥ
Κώστας Κουτσουρέλης ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΚΑΨΑΛΗΣ
Ομάδα: Ποίηση ενώπιον της αβεβαιότητoς
ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ. ΕΝΑ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ
(ΜΤΦΡ. ΟΥΡΣΟΥΛΑ ΦΩΣΚΟΛΟΥ)
(Ένα μανιφέστο νέων ισπανόφωνων ποιητών που προκάλεσε συζήτηση)
 

 {ΑΒΥΘΟΜΕΤΡΗΤΟΙ ΚΑΙΡΟΙ}
Στις δίστηλες σελίδες του περιοδικού δημοσιεύονται δοκίμια, μελέτες, κριτικές και σχόλια. Ο Κώστας Ε. Τσιρόπουλος γράφει για το «Μυστήριο του ανθρώπου», ο Σταύρος Ζουμπουλάκης με αφορμή τη δολοφονία Γάλλων μοναχών στην Τιμπερίν της Αλγερίας το 1996 αναφέρεται στη διάκριση μεταξύ Ισλάμ και ισλαμιστικής ιδεολογίας («Φονικό στο περιβόλι της Παναγιάς»), ενώ ο Μαριάνος Δ. Καράσης δημοσιεύει το πρώτο μέρος μιας εκτενούς μελέτης για τις «Ουτοπικές πολιτείες της Αναγεννήσεως». Ο Διονύσης Κ. Μαγκλιβέρας σχολιάζει την πρόσφατη απεργία των εκπαιδευτικών («Με τη φοβέρα της επιστράτευσης»), ο Αντώνης Μακρυδημήτρης αναρωτιέται αν η διοίκηση είναι «Επάγγελμα ή λειτούργημα» και ο Κώστας Κουτσουρέλης διερευνά τι δεν πρέπει ν’ αποτελεί έργο του μεταφραστή («Τι δεν είναι μετάφραση»). Με αφορμή το περσινό συνέδριο του Ομίλου Πνευματικής Ανανεώσεως, ο Γιάννης Β. Κωβαίος εξετάζει την κίνηση και τα αδιέξοδα του «κυπριωτισμού», της προσπάθειας δηλαδή να αναγνωριστεί η κυπριακή διάλεκτος ως γλώσσα («Άμπωτη στις αμμουδιές του Ομήρου...»). Στην κριτική βιβλίου ο Ηλίας Κεφάλας γράφει για τον Ντίνο Σιώτη, ο Γιάννης Παπακώστας για τον Κώστα Γ. Παπαγεωργίου, ο Λέων Α. Ναρ για τον Θωμά Κοροβίνη, η Νατάσα Κεσμέτη για τον Σταύρο Ζουμπουλάκη και ο Γ.Δ. Παγανός για τον Τάσο Καλούτσα. Ο Νίκος Αλ. Μηλιώνης ασχολείται με τη ζωγραφική του Αχιλλέα Δρούγκα, η Έλενα Σταγκουράκη με το έργο της Χρύσας Σπηλιώτη Το μάτι της τίγρης και ο Αχιλλέας Ντελλής με τις πρόσφατες ελληνικές ταινίες L και Το αγόρι τρώει το φαγητό του πουλιού. Ο Γιώργος Βαρθαλίτης σχολιάζει τον Μονταίν, ο Ν.Δ. Τριανταφυλλόπουλος με αφορμή ένα παλαιό κριτικό σημείωμα γράφει για την ξεχασμένη πεζογράφο Ελένη Καριτά και ο Σάββας Παύλου συσχετίζει την κινηματογραφική ταινία Οι επιζήσαντες με Το αμάρτημα της μητρός μου του Βιζυηνού. Ο ποιητής Σπύρος Κατσίμης θυμάται τον Γιώργο Καραβασίλη («Περιπτώσεις μέθης») και ο ακαδημαϊκός Κωνσταντίνος Σβολόπουλος αναφέρεται στα αρχεία των πολιτικών ηγετών, τονίζοντας την υποδειγματική επιστημονική λειτουργία του Ιδρύματος Κ. Καραμανλή. Ο Γιώργος Βέης σ’ ένα ακόμα κείμενο ποιητικής του ταξιδιού γράφει για τη Σιγκαπούρη («Περιπλανήσεις»), ο Κώστας Βραχνός με αφορμή την Ανθρωπολογία του τοπίου. του Ιάπωνα φιλοσόφου Tetsuro Watsuji γράφει για τη σχέση «Είναι και χώρου», ο Κώστας Μελάς στα «Μικρά μαθήματα για την ελληνική οικονομία» προβληματίζεται κατά πόσον οι ιδιοτυπίες της ελληνικής οικονομίας θα πρέπει να εκλαμβάνονται ως ασθένειες ή κάτι άλλο. Σ’ ένα πρωτότυπο κείμενο ο Χαράλαμπος Φύτρος συσχετίζει την φιλοσοφία του Χάιντεγγερ με τη σύγχρονη χρηματοικονομική, ενώ ο Σπύρος Γιανναράς («Αρτεσιανά νέα») και ο Θεόδωρος Ε. Παντούλας («Ταυτότητες σε αναμονή») αντιμετωπίζουν τη σημερινή κρίση με μια διεισδυτική (αυτο)κριτική ματιά πάνω στην ελληνική πραγματικότητα που την εξέθρεψε.