11 Σεπτεμβρίου 2013

Δωρικού ρυθμού μετά... τρούλου. Ή: Καθώς θα χτυπάει το πρώτο κουδούνι...

ΚΑΘΩΣ ΘΑ ΧΤΥΠΑΕΙ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΚΟΥΔΟΥΝΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΙΑΣΜΟ…
ΚΑΙ ΘΑ ΜΠΑΙΝΟΥΜΕ ΣΤΙΣ ΑΙΘΟΥΣΕΣ ΜΟΥΔΙΑΣΜΕΝΟΙ ΟΣΟ ΠΟΤΕ…
ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΚΑΘΩΣ ΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ, ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ ΒΑΛΛΟΝΤΑΙ…

[…] Τί δυνάμεις πομένουν, ραγε, στν λληνισμό, γι ν ποπειραθον τν ναβίωση κα πιβίωσή του; Θ φανε κοινότοπο, στόσο μ τν ες τοπον παγωγ θ καταλήξουμε στς τελευταες φεδρεες το πνευματικο κόσμου μας! Θ ποφύγω μεγαλοστομίες, το τύπου « πιστήμη, Διανόηση, Τέχνη ποτελον τ σωσίβιά μας κα σήμερα πως νέκαθεν». Θ ξεχωρίσω, μως, ρκετος μεμονωμένους πιστήμονές μας, πο διαπρέπουν σ λο τν κόσμο· ρκετος ργάτες το πνεύματος κα τς τέχνης, πο κερδίζουν πάξια διακρίσεις ντς  κα κτς τν τειχν· ρκετος κπαιδευτικούς μας, πο ξεπερνον τ μιζέρια τν γραφειοκρατν κα τ μονοπώληση τς κουλτούρας κα τς διαπαιδαγώγησης π μηχανισμος λλότριους, γι ν ποτίσουν τν καλλιέργεια τν λλήνων· ρκετούς, τέλος, κληρικούς, πο ν μέσω πολλν «ληστν» γωνίζονται κόμη στ «κρυφ σχολει» τν λληνορθόδοξων ξιν!
    Μέσα σ’ να διεθνς τοπίο «New Age» κα «New Deal», μ σα ατ συνεπάγονται γι τ θη, γι τς δέες, γι τν λόγο, γι τν πίστη, γι τ σωματικ κα κυρίως  τν ψυχικ γεία λων σοι – κόντες κοντες – ναστρεφόμαστε, δοκιμάζουμε συμμετέχουμε στν κυρίαρχη κουλτούρα, μέσα σ’ να τέτοιο τοπίο, κάμποσοι εραπόστολοι τς λληνικότητας δίνουν κα κερδίζουν κα σήμερα μάχες! Στηρίζουν κα προωθον τν λληνικ γλώσσα κα τς λληνικς σπουδς σ πανεπιστήμια κα νστιτοτα λης τς φηλίου. Πρωτοστατον στ συμμαχία γι τν πιστροφ τν γλυπτν το Παρθενώνα. πομιμνήσκουν σ πιλήσμονες τ ποικίλα «χρέη» τους πρς τν λληνισμό. Διανοίγουν στ ντουβάρια τν ναν, τν σχολείων, τν πολιτιστικν κέντρων τος μυστικος –κε καταντήσαμε!– εραγωγούς, γι ν’ ναπνέει λλάδα! Κα βέβαια, ναφερόμαστε κα τιμομε τος φωτισμένους, δηλαδ τος παιδαγωγούς, χι τος τυφλούς, τος κεκράκτες το θνικο πνεύματος.
    Μ τ συστράτευση κα ναρίθμητων γνήσιων Φιλελλήνων μεταξ τν πνευματικν κύκλων λου το κόσμου, σφυγμς το λληνισμο χει πολλς λπίδες ν ξαναχτυπήσει σ ρυθμό. ς πομε, σ δωρικ ρυθμό μετά... τρούλου. τσι, γι τ σύνθεση! Γιατί, τελευταα, κτς π τος ξενομανες, κτς π’ τος φιάλτες κα κτς π τος ναίσθητους συμπατριτες μας, νεφύησαν κα ο μαχητς τς διελκυστίνδας, πο κφράζουν «γνησιότερα» τν λληνισμό. ντ ν συμπράξουν γι τν ναβίωσή του, ναβίωσαν ριδες κα δεολογήματα το μακρινο παρελθόντος, μοιρασμένοι σ λάτρεις τς πρ Χριστο λλάδας κα σ φανατικούς τς ρθόδοξης μετ Χριστόν. Οδείς, στόσο, χει τ δικαίωμα ν καταφέρει μι τέτοια τσεκουρι στν διάλειπτη πορεία το λληνισμο π χιλιάδες χρόνια, ετε μ Δία κα Πότνια Κυρία ετε μ Χριστ κα Παναγία. Στ κάτω-κάτω, «νεκροθάπτες» το λληνισμο περίσσευαν πάντοτε. ναγεννητς χρειαζόμαστε!

 (Από το βιβλίο μου «ΣΕ Δ΄ ΠΡΟΣΩΠΟ», Αθήνα 2013)
Η αρμονική συνύπαρξη 10 και πλέον αιώνων στην Αρχαία Αγορά της Αθήνας ενός κλασικού μνημείου στο βάθος, του Ηφαιστείου (γνωστού ως Θησείου), και του ναού της μεσοβυζαντινής περιόδου των Αγίων Αποστόλων του Σολάκη αποτελεί τη σιωπηρή δήλωση των προγόνων μας  ότι Η ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΝΙΑΙΑ, ΑΔΙΑΙΡΕΤΗ ΚΑΙ ΑΤΑΛΑΝΤΕΥΤΗ ΣΤΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ! Α Δ Ι Α Λ Ε Ι Π Τ Η !
Έτσι κι αλλιώς, το έχουν βροντοφωνάξει ο  Γεώργιος Πλήθων, ο Μακρυγιάννης, ο Κολοκοτρώνης και τόσοι άλλοι! ΑΣ ΜΑΣ ΑΦΗΣΟΥΝ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΝΑ ΣΤΗΡΙΖΟΜΑΣΤΕ ΚΑΠΟΥ!

 

7 Σεπτεμβρίου 2013

YES!!!! WE ARE THE WINNERS!

Ε λοιπόν, NAI!!! (ή YESSSS!!!)
Ο ΒΛΑΣΗΣ ΡΑΦΑΗΛΙΔΗΣ, που τράβηξε και επεξεργάστηκε την εκπληκτική αυτή φωτογραφία (χωρίς, εννοείται την ελληνική σημαία), είναι πια και επίσημα Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΝΙΚΗΤΗΣ ΤΟΥ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ με θέμα το World Trade Center!


Δεν του αξίζουν απλώς πολλά και θερμά ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ! Προσωπικά και χωρίς σοβινιστικές ή άλλες κορόνες, νιώθω υποχρέωση να ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΩ τον ίδιο και τη  σύζυγό του και στενή φίλη μου Δήμητρα Κούκη για την τονωτική ένεση που μας έκαναν και μάλιστα αντιμετωπίζοντας ψύχραιμα και με αυτοπεποίθηση τον «πόλεμο» λάσπης που δέχτηκαν από τα «γεράκια» της Διεθνούς Φωτογραφίας! (Αναγκαστικοί οι συνειρμοί μέρες που έρχονται…).

Εκφράζοντας –θέλω να πιστεύω– και όλους τους Έλληνες που νιώθουν ειλικρινά να αγαλλιούν για τους φίλους μας, δηλώνω την υπερηφάνειά μου και υψώνω τη γαλανόλευκη στο υψηλότερο κτήριο του Δυτικού Ημισφαιρίου!

 

1 Σεπτεμβρίου 2013

Ενώπιον της νέας σχολικής χρονιάς...


Η αγαπημένη φίλη Γεωργία, που ζει και δικηγορεί στην Πάρο, περιμένει το δεύτερο αγοράκι της. Καθώς από σήμερα αρχίζει και ουσιαστικά το σχολικό και το ακαδημαϊκό έτος 2013-14, θέλω με τις συμβολικές αυτές εικόνες να ευχηθώ στους συναδέλφους εκπαιδευτικούς όλων των βαθμίδων, στους μαθητές, στους φοιτητές και στις οικογένειές τους ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ και ΠΙΣΤΗ σε αυτό που κάνουμε!
Αν πιστεύουμε βαθιά την ΥΨΙΣΤΗ ΑΞΙΑ της εκπαιδευτικής διαδικασίας, με όποιον ρόλο και αν εμπλεκόμαστε σε αυτήν, να δείτε που θα επιβάλουμε τελικά την πεποίθησή μας και στους μηχανισμούς που εργάζονται πυρετωδώς για την απαξίωσή της!
Ο ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ, πάντως, (σε συνέντευξή του στην ΕΡΑ, 25-3-90) εξέφραζε την εκτίμηση ότι «ομαδικά ο άνθρωπος προχωράει με την ισχυρή Παιδεία. Αλλά την ισχυρή Παιδεία δεν τη θέλουν τα κράτη. Οι κοινωνίες δεν τη θέλουν την ισχυρή Παιδεία, διότι ανεξαρτητοποιεί τα άτομα και γίνονται επικίνδυνα…» (στο 26:00)
 

 
Συμπίπτουν οι απόψεις του με αυτές που πρόκειται να δημοσιεύσω στο 3ο τεύχος του περιοδικού ΦΡΕΑΡ, μικρό απόσπασμα των οποίων παραθέτω εδώ σε προδημοσίευση:

[...] Έχουν δει, έστω στον ύπνο τους, οι ιθύνοντες με τι στελέχωση και τι εξοπλισμό λειτουργούν τα σχολεία στις χώρες που… ζηλεύουν; Ή το απλούστερο: Έχουν ρωτήσει ποτέ τους βλοσυρούς εκπροσώπους της τρόικας, στο τραπέζι όπου διαπραγματεύονται τις «σφαγές», σε τι σχολεία φοιτούν τα παιδάκια τους; Όμως εκείνα σε 20 χρόνια δεν θα μπαίνουν στον κόπο να έρχονται στην Ελλάδα ούτε καν θα «διαπραγματεύονται» με τα δικά μας παιδιά, τα οποία θα ωχριούν μπροστά στους «Μοιραίους» του Βάρναλη· θα επιβάλλουν μέσω τηλεδιάσκεψης και ηλεκτρονικού ταχυδρομείου τις περικοπές και τις όποιες άλλες αποφάσεις τους.
Μήπως, εντέλει, απώτερος και ανομολόγητος στόχος της παγκόσμιας νέας τάξης πραγμάτων είναι η οριστική κατάργηση του Σχολείου, όπως το γνωρίζαμε τόσους αιώνες; Μήπως την επόμενη γενιά την καθηλώσουν μπροστά σ’ έναν «προσωπικό» (!) υπολογιστή του σπιτιού, από όπου θα «κατεβάζει» γνώσεις και πάντα ηλεκτρονικά θα δίνει τεστ, συγκεντρώνοντας βαθμολογία και «τυπικά προσόντα»; Μήπως, δηλαδή, παραέγινε ενοχλητικός ή και επικίνδυνος ένας χώρος –που θα μπορούσε, αίφνης, να στεγάσει ένα εμπορικό κέντρο– στον οποίο συν-κεντρώνονται, συν-αναστρέφονται, συν-ομιλούν, συν-εργάζονται, συν-σκέπτονται, συν-αισθάνονται, συν-αγωνίζονται, ακόμη και συν-πλέκονται, με μια λέξη κοινωνικοποιούνται συν-μαθητές; Όταν δε στον χώρο αυτόν εργάζονται και κάποιοι αχάριστοι και πλεονέκτες επιστήμονες, που όπως σε γνωστή χώρα συζητούν να απεργήσουν μετά από 25 ακριβώς χρόνια σε περίοδο εξετάσεων, οπότε προληπτικά οφείλουμε να τους επιστρατεύσουμε, μήπως ο θεσμός έκλεισε με «οικτρή αποτυχία» τον κύκλο του;[...]