Τι ΘΑ ΕΛΕΓΑ σήμερα στους μαθητές μου...

                       

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟ…

   Αγαπητά μου παιδιά,

   Μια τέτοια μέρα, τι άλλα θα μπορούσα να σας έλεγα προλογίζοντας τη Γιορτή του σχολείου;

   Θα έπιανα το νήμα από την αρχή και θα σας έλεγα για τον άνανδρο τορπιλισμό της «Έλλης» και τη δολοφονία των ανδρών της, που υπήρξε η προειδοποίηση της φασιστικής Ιταλίας προς την Ελλάδα για τις προθέσεις της… Αλλά φοβάμαι μην υπονομεύσω τις διαπραγματεύσεις που κάνει η χώρα μου αυτή τη στιγμή με τη Γαλλία και τη Γερμανία, για να αγοράσει φρεγάτες, και μας ανεβάσουν το κόστος.

   Θα σας περιέγραφα πώς ξύπνησαν οι παππούδες και οι γιαγιάδες σας εκείνο το πρωί της 28^ης με σοκ και δέος για την επίθεση μιας αυτοκρατορίας στη μικροσκοπική Ελλάδα… Αλλά ξέρετε πώς ξυπνάτε πλέον εσείς εν μέσω των καθημερινών επιθέσεων στην Ελλάδα από τις σύγχρονες αυτοκρατορίες, τις περιβόητες «αγορές» –ξένες τράπεζες, «οίκους αξιολόγησης», «μίντια» και λοιπά «γεράκια».

   Θα σας αναπτέρωνα το ηθικό, βέβαια, με το φωτογραφικό και κινηματογραφικό υλικό που δείχνει τους  φαντάρους μας να φεύγουν «με το χαμόγελο στα χείλη» για το μέτωπο και τους αμάχους πίσω να διασκεδάζουν διακωμωδώντας τον Μουσολίνι με παρωδίες τραγουδιών, επιθεωρήσεις στα θέατρα και γελοιογραφίες… Αλλά ίσως με κοιτάξετε καχύποπτα μονολογώντας ότι «αυτά δε γίνονται» ή, ακόμη χειρότερα, δυσκολευτείτε να καταλάβετε καν τι σημαίνει γέλιο –εννοώ αυθόρμητο, περήφανο, λυτρωτικό– γιατί οι σημερινοί Έλληνες, που οι δημοσκοπήσεις μάς κατέγραφαν πριν λίγα χρόνια ως τον πιο αισιόδοξο λαό της Ευρώπης, καταντήσαμε ο πλέον απαισιόδοξος.

   Θα σας απαριθμούσα τις αλλεπάλληλες νίκες των στρατευμάτων μας πάνω στα χιονισμένα βουνά της Αλβανίας… Αλλά μπορεί να πληγώσω κάποιους, που φέτος θα χάσουν τις χιονισμένες πίστες του σκι.

   Θα σας μιλούσα για τα παιδιά της Κατοχής, που πέθαιναν στους δρόμους της Αθήνας από την πείνα… Αλλά δαγκώνω τα χείλη μου, γιατί ήδη έχουμε παιδιά στα σχολεία που λιποθυμούν από την πείνα, όπως μας μεταφέρουν ο δήμαρχος Μεσολογγίου και σύλλογοι εκπαιδευτικών από την Αθήνα, τον Βόλο και την Αχαΐα.

   Θα σας περιέγραφα τις μαζικές εκτελέσεις άμαχου πληθυσμού στο Δίστομο, στα Καλάβρυτα, στην Κάνδανο και σε δεκάδες άλλες πόλεις μας και χωριά και θα επιχειρούσα να υπολογίσω τα αστρονομικά χρέη της Γερμανίας απέναντί μας για αποζημιώσεις… Αλλά, αφού η πατρίδα μου τους παραχώρησε αεροδρόμια, τηλεπικοινωνίες ή τους αγοράζει πανάκριβο οπλισμό και πολλά άλλα, την εξευτελίζουν και της απαντούν ότι εκείνη τούς χρωστάει.

   Θα σας εξηγούσα –με νούμερα και άλλα επίσημα στοιχεία– από ποιες ακριβώς συνέπειες της ιταλικής και γερμανικής κατοχής αναγκάστηκαν μετά τον Πόλεμο οι θείοι μου να μεταναστεύσουν ακριβώς στη Γερμανία, που προκάλεσε θύματα και στην ίδια την οικογένειά τους, και θα σας αφηγούμουν πόσο σκληρά έζησαν και εργάστηκαν εκεί, αλλά και πόσο ρατσιστικά αντιμετωπίστηκαν… Αλλά σε λίγες μέρες φεύγουν και τα ανίψια μου μετανάστες για τη Γερμανία και την Αυστραλία και, μάλιστα, με δυσμενέστερες εργασιακές συνθήκες από τότε.

   Θα σας θύμιζα την ευγνωμοσύνη που εξέφραζε εκμέρους όλων των Συμμάχων μας για την υπεράνθρωπη Αντίσταση του ελληνικού λαού ο ηγέτης της Μεγάλης Βρετανίας Ουίνστον Τσώρτσιλ με την περίφημη δήλωση «μέχρι τώρα λέγαμε ότι οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες, από τώρα θα λέμε ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες!»… Αλλά θα με ρωτήσετε «πότε η Βρετανία μάς επέστρεψε τα κλεμμένα μάρμαρα του Παρθενώνα και δεν το μάθαμε;» και θα με αποστομώσετε.

   Θα σας προέτρεπα να διαβάσετε δυο-τρεις στίχους από το «Άξιον εστί» του Ελύτη: «Έφτασαν ντυμένοι "φίλοι" αμέτρητες φορές οι εχθροί μου, τα παμπάλαια δώρα προσφέροντας. Και τα δώρα τους άλλα δεν ήτανε παρά μόνο σίδερο και φωτιά. Στ' ανοιχτά που καρτέραγαν δάχτυλα μόνον όπλα και σίδερο και φωτιά»... Αλλά θα μου απαντούσατε ότι τώρα, όμως, φτάνουν οι «εταίροι» μας με «πακέτα στήριξης»: Για παράδειγμα, οι ίδιοι δανείζονται από τις τράπεζες με 2% και μας δανείζουν με 5%.

   Θα σας έβαζα και τραγούδια: ν’ ακούσετε, ας πούμε, τον θρήνο της Μαρινέλας για τον ηρωικό έφεδρο ανθυπολοχαγό που «κοιμάται μες στο χιόνι»… Αλλά θα με βγάλουν σε εργασιακή εφεδρεία.

   Θα σας έλεγα κι άλλα πολλά, αγαπητά μου παιδιά, σήμερα που ξημερωθήκαμε με το "κούρεμα" του 50% στο χρέος μας… Αλλά θα με καλέσουν σε απολογία…

*

ΤΕΛΙΚΑ, ΕΚΑΝΑ ΣΗΜΕΡΑ ΤΗ ΓΙΟΡΤΗ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΜΟΥ ΚΑΙ ΨΕΛΛΙΣΑ

ΜΟΝΟ 2-3 "ΑΝΩΔΥΝΑ" ΑΠΟ ΑΥΤΑ...

ΤΙ ΘΑ ΕΛΕΓΑ ΑΥΡΙΟ ΣΤΑ ΔΥΟ ΑΝΕΡΓΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ, ΑΝ ΒΡΙΣΚΟΜΟΥΝ ΚΙ ΕΓΩ ΑΝΕΡΓΟΣ;

_________________________

ΤΟ ΚΟΛΑΖ απεικονίζει τον αντισυνταγματάρχη Μαρδοχαίο Φριζή, που σημείωσε την πρώτη νίκη των ελληνικών δυνάμεων, αλλά σε λίγο έπεσε μαχόμενος στην Πρεμετή στις 5-12-40. Ο έφιππος ανδριάντας του βρίσκεται στη γενέτειρά του Χαλκίδα και τον αποδίδω σημειολογικά για τις συγκρίσεις που κάναμε εν μέσω της σφύζουσας καθημερινότητας της πόλης.

Περισσότερα εδώ: http://halkida.tv/article/1778