"Ο καθένας από ένα μικρό Μεσολόγγι στο στήθος του..."

Τιμώντας -χαμηλόφωνα αλλά εν πλήρει κατανύξει, όπως του πρέπει- το Έτος Βρεττάκου αφήνω εδώ για τη "Λαμπρή" της Πίστης και του Έθνους μας, την 25η Μαρτίου, αυτά τα λίγα αλλά ευωδιαστά άνθη ευλαβείας από τη "Λειτουργία κάτω από την Ακρόπολη":

Είναι εύνοια να γεννιέται κανείς,

Έστω κι ως ένας θάμνος στο χώμα σου…

Και το όνομα Ελλάδα, δεν είναι λέξη, αλλά λόγος·

Όλες οι λέξεις που ονομάζουν το φως.

Αλλά εκεί που όλα έδειχναν ότι έγινες έρημος

«με ολίγο χορτάρι» ακουγόντουσαν ψίθυροι…

Ακλουθούσαν τα κλεφτοφάναρα

κ’ οι Ακαδημίες του Πλάτωνα λειτουργούσαν κανονικά.

Ήτανε τα «Κρυφά Σκολειά» όπου μέσα τους
«χιονισμένο, βρεγμένο» συνάζονταν όλο το έθνος.
Και το κιτρινισμένο ράσο του παπά,
το υφασμένο πριν απ’ την Άλωση,
μύριζε σμύρνα από κείνη που οι μάγοι οδοιπορούντες
επήγαν κι εφιλέψανε τον Ιησού.
Κι oι τύραννοι έσερναν στο κριτήριο τα παιδιά σου.
Τους παζάρευαν την ψυχή, αλλά δεν την πουλούσανε.
Σου κατέβαζαν την ψυχή και την έκλειναν στο λαγούμι
κι ας μη χώραγε πουθενά, καμωμένη για τον ορίζοντα.
Σε γυμνώναν ως μέσα στο πετσί και το κόκκαλο,
όμως δεν μπορούσαν να βγάλουν και το πάλεμα από μέσα σου.
Κι όπου έβρισκες άνοιγμα,
ξεσπούσες σε ακριτικά τραγούδια και κλέφτικα.
Κι έτσι οι Έλληνες,
άλλοι στα σίδερα κι άλλοι ελεύθεροι ψηλά στις κορφές
περιφέρονταν στον ορίζοντα.

Κι ο καθένας είχε κι από ένα μικρό Μεσολόγγι στο στήθος του.

Ουκ εάλω η ρίζα! Ουκ εάλω το φως!

Ενυπάρχει στο φως η ψυχή σου,

στη ρίζα το σώμα σου.

Ουκ εάλω η Βασιλεύουσα ψυχή των Ελλήνων!

*

Στις φωτογραφίες: Το κρυφό σκολειό στη Μονή Αγίου Γεωργίου Φενεού.

Οι ανδριάντες του Κολοκοτρώνη στα Δερβενάκια

και του Μακρυγιάννη στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου στην Πλάκα.