27 Απριλίου 2010

Επιστροφή από (ή στον) Άθω




















Ένα ακόμη προσκύνημα στο "Περιβόλι της Παναγιάς" (το 5ο σε 8 χρόνια) ολοκληρώθηκε αισίως. Χωρίς πολλά λόγια, οι εικόνες διηγούνται δόξαν Θεού, άνοιξη φύσης και ψυχών! Το φετινό οδοιπορικό περιλάμβανε τις Μονές Ιβήρων, Σταυρονικήτα και Παντοκράτορος και τις Σκήτες Αγ. Νικολάου Μπουραζέρη και Απόστολου Ανδρέα (Σεράι).
Συμπέρασμα:
Δεν είναι το μεγαλείο Του
για δοκιμή.
Εθίζεσαι!

4 σχόλια:

Δημήτρης Σπυρόπουλος είπε...

Πιστεύω πως γυρίζοντας από εκεί οι μπαταρίες της ψυχής σου γέμισαν. Ξεκουράστηκες και η ξεκούρασή σου είναι υπερκόσμια. Υποθέτω πως στο διάβα σου στο ΄Ορος θα συνάντησες και ίσως μίλησες με όλους εκείνους τους ταπεινούς στην μορφή αλλά γίγαντες στο εσωτερικό μεγαλείο. Σου εύχομαι να είσαι καλά και να κάνεις πολλές ακόμη επισκέψεις. Και είμαι σίγουρος πως θα επιστρέφεις πάντα γεμάτος, ξαναβαπτισμένος στο νάμα της χριστιανικής διδασκαλίας. Κι όταν ξαναπάς άναψε ένα κεράκι για όλους εμάς που τα πρόσκαιρα μας κρατούν καθηλωμένους έξω από το ΄Ορος. Και μην ξεχάσεις φίλε...Στην προσευχή σου να συμπεριλάβεις κι όλους εμάς.

Δημήτρης Σπυρόπουλος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΓΙΑΝΝΗΣ Β. ΚΩΒΑΙΟΣ είπε...

Όπως τα λες έγιναν, φίλε. Και οι προσευχές μου στο "Άξιον Εστί", στην Πορταΐτισσα, τη Γερόντισσα, τη Φοβερά Προστασία είναι για όλο τον κόσμο...
Το Όρος είναι "όρος αλατόμητον", αν θέλεις να το αισθανθείς έτσι, θησαυρός ανεκτίμητος, που δεν αγγίζεται από κανένα ΔΝΤ. Το βλέπεις στα μάτια όχι τόσο των Ελλαδιτών και Κυπρίων προσκυνητών, όσο των εκατοντάδων Ρώσων, Ρουμάνων αλλά και Δυτικοευρωπαίων (Φινλανδών κυρίως)! Η ευλάβειά τους σε καθηλώνει!

ΓΙΑΝΝΗΣ Β. ΚΩΒΑΙΟΣ είπε...

Διαβάστε τι μου γράφει από τη Σεβαστούπολη της Ουκρανίας η φίλη Βαλεντίνα Λιάχοβα, η δασκάλα των Ελληνικών: "Ιωάννη! Συγχαρητήρια! Χαίρομαι για σένα που μπόρεσες να πας να προσκυνήσεις στο Ιερότερο μέρος της Γης μας! Ευχαριστώ για τις φωτογραφίες. Είδα τις ομορφιές του Αγίου Όρους με τη βοήθειά σου.
Μεγάλη χαρά μού έφερε μια φωτογραφία που εσύ πρόσεξες τον σταυρό από τα ίχνη των αεροπλάνων, επειδή γνωρίζω πολύ λίγους ανθρώπους που κοιτάζουν στον ουρανό. Κάποτε, όταν ήμουν στην Αθήνα, μου έκανε μεγάλη
εντύπωση -είδα το ουράνιο τόξο, αλλά όλοι γύρω ούτε το πρόσεξαν-
περπατούσαν κοιτάζοντας κάτω στην άσφαλτο και δε σήκωσαν τα μάτια για
να δουν την ομορφιά. Για αυτό και θα ήθελα να σου πω τα συγχαρητήριά
μου και να σου χαρίσω μια φωτογραφία που μου έστειλαν από το
Καζακστάν. Βαλεντίνα".